Artykuły branżowe

Dla farb proszkowych wymagane jest przygotowanie powierzchni za pomocą obróbki strumieniowo-ściernej do stopnia Sa2½, to oznacza, że na oglądanej powierzchni nie znajdują się: oleje, smary i pyły oraz nie powinno być widocznej zgorzeliny walcowej, rdzy, powłok lakierowych i substancji obcych. Jakiekolwiek pozostające ślady zanieczyszczenia mogą być widoczne jedynie jako słabe zabarwienia w postaci plam lub pasm. Ta norma powinna być wyznacznikiem przygotowania powierzchni zarówno dla producentów farb proszkowych, jak i specjalistycznych malarni. Po odpowiednim przygotowaniu powierzchni malujemy panele. Wyróżniamy dwa typy aplikacji, elektrostatyczny(CORONA) i elektrokinetyczny (TRIBO). System aplikacji dobieramy do rodzaju farby: metaliczne i z efektem specjalnym malujemy systemem aplikacji typu CORONA, a pozostałe farby możemy malować pistoletem typu TRIBO. Do każdej farby dodane są dokumenty Karta Techniczna, jak i Karta Charakterystyki (identyfikacja preparatu). W Karcie Technicznej jest zawarta informacja o sposobie nanoszenia, jak też o czasie utwardzania.

Po wymalowaniu panelu i utwardzeniu sprawdzamy zgodności koloru, rozlewności, rodzaju struktury oraz mierzymy grubości powłoki i połysk. Testy mechaniczne, takie jak: tłoczności, adhezja, odporność na zarysowania, pękania lub odstawania od podłoża, należy przeprowadzić po uprzednim kondycjonowaniu panelu przez co najmniej 16 h w temperaturze 23 ± 2°C. Testy mechaniczne przeprowadzamy po zmierzeniu grubości powłoki. Grubość powłoki określona jest w Karcie Technicznej. Dla standardowych farb proszkowych wynosi ona 60-90 μm, za wyjątkiem farb cienkopowłokowych i struktur. Jeżeli grubość powłoki jest większa niż zalecana, wtedy parametry mechaniczne farby znacznie spadają, należy o tym pamiętać, bo nie zawsze „dużo” lub „grubo” oznacza dobrze. Mechaniczne właściwości powłoki badamy według następujących norm:

PN-EN ISO 2409 „Metodą siatki nacięć” – oznaczenie adhezji tej normie ustalono metodę oceny odporności powłoki na odrywanie od podłoża, po uprzednim jej nacięciu aż do podłoża. Nacięcie wykonuje się w postaci siatki. Metody nie stosuje się do powłok o całkowitej grubości powyżej 250 μm. Powłokę oceniamy w skali od 0 do 5, gdzie wynik 0 jest parametrem najlepszym (krawędzie nacięć są zupełnie gładkie; w każdym z kwadratów siatki nie występują odpryski), a 5 najgorszym.

Ekspozycja paneli w naturalnych warunkach atmosferycznych.

Oznaczenie odporności na uderzenia za pomocą spadającego ciężarku według normy PN-EN ISO 6272-1. W normie ustalono metodę oceny odporności powłoki z farby, lakieru na pękanie lub odstawanie od podłoża podczas odkształcenia powłoki przez spadające ciało. Elastyczność zginania na sworzniu cylindrycznym według normy PN-EN ISO 1519, w której ustalono empiryczną metodę oceny odporności powłoki z farby na pękanie i/lub odstawanie od podłoża metalowego podczas zginania wokół cylindrycznego sworznia, w znormalizowanych warunkach. Ustalona metoda może być stosowana jako próba wytrzymałości powłoki. Badanie wykonuje się za pomocą sworznia o ustalonej średnicy, w celu oceny zgodności z określonymi wymaganiami. Powłokę powinniśmy oceniać natychmiast po zgięciu przy dobrym oświetleniu pod względem spękań i odstawania od podłoża.