Artykuły branżowe

Założenie, że we wnętrzu kabiny lakierniczej występuje strefa 0 w praktyce wyklucza możliwość wprowadzenia większości oferowanych na rynku urządzeń do użytkowania! Przyjęcie, że to strefa 1, narzuca szereg kosztownych zabezpieczeń technicznych i certyfikatów dla elementów oświetlenia czy instalacji sprężonego powietrza i jej ochrony antystatycznej. Założenie, że to strefa 2 – jest bardzo liberalne i najmniej kłopotliwe dla dostawcy tego urządzenia, a później użytkownika... ale wzbudza wiele wątpliwości w trakcie oceny i opiniowania projektu lakierni.

Co zrobić? Dowieść analizą i obliczeniami popartymi DTR urządzeń kabiny i stanowisk lakierniczych oraz kartami charakterystyki materiału, że przyjęta klasyfikacja jest jedyna i słuszna! Sposobów na dowiedzenie skuteczności prezentowanego poglądu jest kilka. Pierwszy - poziom NDS lotnych substancji na stanowisku pracy jest niższy od dolnej granicy wybuchowości tych samych substancji – trzy-, czterokrotnie! Skoro w kabinie i na stanowiskach lakierni wyeliminowane zostało niebezpieczeństwo przekroczenia poziomu NDS, to logicznie nie ma tu też możliwości powstania obłoku o stężeniu wybuchowym takiej substancji!

Drugi argument - kabina posiada deklarację zgodności z wymogami dyrektywy maszynowej i znak CE, którego nadanie wymagało potwierdzenia bezpieczeństwa użytkowego podzespołów urządzenia przez uprawnioną jednostkę notyfikującą lub zrobił to na swoją odpowiedzialność jej producent. Jest to o tyle istotne, że składnikiem dyrektywy maszynowej w tym względzie jest zintegrowana norma PN-EN 13355 (wersja polska z listopada 2006 r.) Urządzenia Malarskie, Kabiny Zespolone, Wymagania Bezpieczeństwa. Norma ta w załącznikach A i B określa sposób obliczenia stężenia par gazów we wnętrzu pracującej kabiny, przypisując wyniki do odpowiednich klasyfikacji. Zasadniczo klasyfikuje ona kabinę jako niezagrożoną wybuchem, skłaniając się do oznaczenia strefy zagrożenia wybuchem występującej w trakcie aplikacji jako strefy 2. Można przyjąć tok rozumowania prowadzący w prostej linii od tego obliczenia do... deklaracji zgodności... wydanej m.in. na podstawie normy z tym obliczeniem.

Podobnie jest ze stanowiskami lakierniczymi, które bardziej wpisują się w postanowienia normy PN – EN 12215 Urządzenia malarskie. Kabiny malarskie do nanoszenia natryskiem ciekłych wyrobów lakierowych. Wymagania bezpieczeństwa (ale tylko w zakresie aplikacji, a nie prac szlifierskich). Tu także jest odpowiedni wzór i obliczenia.

Sposób trzeci to gotowiec obliczeniowy, który producenci kabin lakierniczych dołączają do DTR urządzenia, a obliczenie oparte o wzorzec z przytoczonej normy wykazuje, że przy rozpyleniu litra mieszaniny, w której bardzo wybuchowy toluen lub ksylen stanowi 100% składu, system wentylacyjny kabiny nie pozwoli na zgromadzenie się w jej wnętrzu obłoku o stężeniu wybuchowym. Założenie logiczne i zgodne z prawdą, szczególnie że substancje te stanowią w rzeczywistości 5-12% całej mieszaniny, a w wielu materiałach lakierniczych w ogóle nie występują! Dlatego małe i średnie usługowe lakiernie samochodowe otrzymują dowód na to, że urządzenie jest bezpieczne i sklasyfikowane, ale w przemyśle, gdzie jest zatrudniony etatowy specjalista ds. zabezpieczeń ppoż. takie „gotowce symulacyjne” nie przechodzą. Tu, zgodnie z prostymi i czytelnymi wymogami przepisów, wykonane zostać musi obliczenie uwzględniające stosowane materiały lakiernicze i konkretne parametry wprowadzonego modelu i typu kabiny. „Gotowiec” to wygodna rzecz dla dostawcy, ale przestaje być pomocny, gdy specjalista ds. zabezpieczeń ppoż. zacznie go czytać... i okaże się, że żaden element nie odpowiada niczemu, co stanowi stan faktyczny!