Przegląd asortymentu śrutów nierdzewnych
Śruty nierdzewne występują w trzech asortymentach i są w związku z tym stosowane w odrębnych operacjach obróbki strumieniowo-ściernej. Oferowane na rynku śruty nierdzewne wykazują znaczne różnice wyrażające się kształtem ziaren ściernych, trwałością i ich twardością oraz plastycznością. Wszystkie te cechy decydują o zakresie ich zastosowania.
Wymienione właściwości wynikają z technologii produkcji, składu chemicznego surowca, wielkości i kształtu ziaren ściernych oraz procesów uszlachetniającej obróbki cieplnej gotowego wyrobu. W Europie i obu Amerykach oraz w Afryce dominuje stosowanie śrutów kulistych i ostrokrawędziowych, a w Azji śruty okrągłe i cięte z drutu. Jak widać, najwięcej dziedzin zastosowań znajdują śruty ostrokrawędziowe. Śruty okrągłe i cięte z drutu stosuje się do utwardzania strumieniowego („kulowania”) czyszczenia odlewów metali nieżelaznych oraz usuwania zadziorów („gratowania”). W operacjach, w których zaleca się śruty ostrokrawędziowe, przy doborze ścierniwa należy brać pod uwagę cel ostateczny danej operacji. Śruty ostrokrawędziowe winny być stosowane tam, gdzie będą nakładane powłoki ochronne, przy usuwaniu starych powłok, uzyskania jednolitego wyglądu powierzchni, dekoracyjnego grawerowania i matowania. Stosowanie w tych operacjach śrutu okrągłego jest błędem.
Stal tworzy cztery odmiany alotropowe:
- α (trwała w temperaturze do 768°C, ma własności ferromagnetyczne),
- β (trwała w temperaturze 768-910°C, paramagnetyczna),
- γ (trwała w temperaturze 910-1400°C),
- δ (trwała w temperaturze powyżej 1400°C). Roztwór stały w Fe α i Fe δ nazywa się ferrytem. Roztwór stały γ nazywa się austenitem. Przesycony roztwór węgla w Fe α jest martenzytem.
- Wpływ pierwiastków stopowych na własności stali nierdzewnych
C: poprawia własności mechaniczne Rm (wytrzymałość na rozciąganie) i H (twardość), lecz obniża skrawność i plastyczność Re. Cr: zwiększa odporność na korozję i sprzyja hartowaniu. Ni: zwiększa odporność na korozję i plastyczność, obniża kruchość, sprzyja powstawaniu austenitu. Mn: sprzyja powstawaniu struktury austenitu. Zwiększa hartowność stali, neutralizuje siarkę, ale niestety zwiększa też ziarno. Si: obniża odporność na korozję, rozpuszcza się w ferrycie, zwiększa Rm i H. Stosowany jako odtleniacz, przeciwdziała segregacji i zwiększa drobnoziarnistość. Maksymalna zawartość 4%, gdyż nadmiernie wzrasta kruchość. Mo: zwiększa odporność na korozję, poprawia własności mechaniczne Rm i H. Cu: zwiększa wytrzymałość i twardość, jego zawartość wynosi od 0,25-0,4%. N: stabilizuje austenit. Umacnia znacznie stal. Tworzy konglomeraty z Ni i Mo. S: obniża odporność na korozję i plastyczność. Dopuszcza się ≤0,03%. P: rozpuszcza się w ferrycie i zwiększa Rm, podwyższa odporność na korozję i kruchość. Dopuszcza się ≤0,035%. Chrom wchodzi do wszystkich struktur stali nierdzewnej. Nikiel do struktury austenitycznej i z mniejszym udziałem martenzytycznej. Molibden czasem do austenitycznej. Martenzyt zawiera więcej węgla.
Komentarze (0)