- Zabiegi technologiczne w obróbce cieplnej [2]
Hartowanie - polega na nagrzaniu stali do temperatury austenityzowania, wygrzaniu w tej temperaturze i oziębianiu w celu uzyskania struktury nierównowagowej – martenzytycznej lub bainitycznej odznaczającej się większą niż w stanie wyjściowym twardością i wytrzymałością oraz mniejszą plastycznością. Odpuszczanie – polega na nagrzaniu uprzednio zahartowanej stali do temperatury nieprzekraczającej Ac1, wygrzaniu w czasie 30 minut do kilku godzin i oziębianiu. Operacja ta jest stosowana w celu zmiany struktury i właściwości materiału w kierunku poprawy ciągliwości i zmniejszenia kruchości naprężeń własnych. Przesycanie – jest zabiegiem cieplnym, któremu poddawana jest stal w celu stabilizacji austenitu. Polega ona na nagrzaniu stali do temperatury, w której nastąpi przemiana austenityczna, a następnie tak, jak w hartowaniu - szybkie schładzanie. Przy przesycaniu unika się zajścia przemiany martenzytycznej. Przesycanie daje się zastosować tylko dla stali, tylko dla stali wysokowęglowych lub zawierających dodatki stopowe obniżające tę temperaturę i stabilizujących austenit, takich jak chrom. Ulepszanie cieplne jest to hartowanie i następnie wysokie lub średnie odpuszczenie; górna wartość twardości po ulepszaniu cieplnym (około 35 HRC) jest ograniczona koniecznością zapewnienia dobrej skrawalności. Podczas nagrzewania stali, powyżej temperatury Ac1, rozpoczyna się przemiana perlitu w austenit, nazywana przemianą austenityczną. W stalach podeutektoidalnych (zawierających poniżej 0.8% węgla), po przekroczeniu temperatury Ac3 rozpoczyna się przemiana ferrytu w austenit - zarodkowanie austenitu na granicach międzyfazowych ferryt - cementyt. Szybkość zachodzenia przemiany austenitycznej zależy głównie od stopnia przegrzania perlitu (ferrytu) powyżej temperatury Ac1 oraz Ac3 przy grzaniu izotermicznym lub od szybkości nagrzewania przy grzaniu ciągłym, jak też od stopnia dyspersji perlitu. Przemiana ta zachodzi w trzech następujących po sobie etapach:
- utworzenie austenitu jednorodnego
- rozrost ziaren austenitu.
Zalety
- Wysoka trwałość (15 razy mniejsze zużycie niż elektrokorundu i 75 razy mniejsze od żużla paleniskowego).
- Stabilny przebieg operacji czyszczenia (powolne rozdrabnianie ścierniwa, jednolity profil wykończenia powierzchni oraz poziom chropowatości, łatwy do utrzymania skład mieszanki ścierniwa).
Komentarze (0)