Tabela 4. Wpływ kształtu ścierniwa na przyczepność powłok do oczyszczonego podłoża (Beitelman, 2003).
Wpływ rodzaju ścierniwa, jego wielkości i kształtu na efekt przyczepności do podłoża
Wpływ wielkości a zatem i ilości ziaren padających na jednostkę powierzchni ma wpływ na przyczepność powłok natryskiwanych cieplnie. Bahlmann (1982) stwierdził, że stosunek przyczepność powłok organicznych do podłoży stalowych waha się między 1,00 nieoczyszczonej stali do wartości 1,30 oczyszczanych strumieniowo-ściernie śrutem okrągłym staliwnym, a do wartości 6,4 po oczyszczaniu strumieniowo-ściernym śrutem ostrokątnym (nieregularnym, ostro krawędziowym, łamanym). Dlatego też zarówno twardość, jak i kształt cząsteczki jest szczególnie ważny dla przyczepności. Podobne zależności potwierdził James (1984) dla natryskiwanych powłok (patrz tabela 3). Apps (1974) odnotował natomiast silny wpływ grubości powłoki na siły przyczepności. Wykazano też, że złożoność kształtu i rozwiniecie powierzchni najmniej pomaga stali miękkiej St 37 a najbardziej sprzyja stalom o średniej twardości X5CrNi1810 (247 HV30), 42CrMo4 (282 HV30), a w mniejszym stopniu 100Cr6 (772 HV30). Jeśli, na przykład, powlekanie podłoża natryskiwanym aluminium przekroczyło grubości 200 μm, przyczepność do podłoża zaczęła spadać. Spadek ten był bardzo wyraźny, gdy były wykorzystywane do oczyszczania strumieniowo-ściernego żużel pomiedziowy i śruty staliwne oraz żeliwne, a mniej wyraźny, gdy był stosowany elektrokorund. Feist i inni (1988) poinformowali o skutkach stosowania licznych materiałów ściernych na przyczepność natryskiwanych cieplnie powłok metalowych do stali. Wyniki są pokazane na wykresie 1. Testy przeprowadzone na przyczepność do stali powłoki emaliowanej wykonane przez Sorokina i innych (1977), zweryfikowane wymiernymi efektami kształtu ziaren ściernych. Ścierniwo staliwne okrągłe dawało lepsze warunki wiązania emalii niż staliwne cząstki ostrokątne.
Komentarze (0)