Wydarzenia i relacje

Zdarza się, że w powłoce trzeba przeprowadzić utlenianie, zwłaszcza alkoholu do związku karbonylowego. Wymaga to stechiometrycznej ilości utleniacza i na ogół katalizatora. Uniwersalnym jest N-tlenek 2,2,6,6-tetrametylopiperydynylowy, wolny rodnik. Nie jest on wystarczająco trwały, wobec czego wprowadzono analogiczne polimery (np. Oxynitrox S100, uważany za "zielony katalizator"). Przy pokrywaniu proszkowym należy zwracać uwagę na moment zastosowania katalizatora; ma on przyspieszać dojrzewanie powłoki, a nie sieciować w pośrednich stadiach, gdyż prowadziłoby to do lokalnych żelopodobnych sieciowań ze stratą dla spoistości powłoki. Bardzo atrakcyjnie zapowiada się rozwój katalizatorów opóźnionych (latentcalalysts), dodawanych do farb i aktywowanych w powlokach fotochemicznie lub termicznie.

Reagenty chelatujące służą do dekoloryzacji zanieczyszczeń metalicznych i do zapobiegania korozji.

Koagulanty służą do zainicjowania powstawania jednorodnej błony początkującej warstwę pokrycia malarskiego. Gdyby nowa faza powstawała stochastycznie, wskutek zmian temperatury i ilości rozpuszczalnika, mogłaby nie być jednolita. Jednym z celów dodawania koagulantów jest obniżenie temperatury zeszklenia pokrycia, co zwiększa jego elastyczność (pełnią więc rolę plastyfikatorów). Koagulanty muszą parować znacznie wolniej niż rozpuszczalniki, często są to wysokowrzące rozpuszczalniki, typowo estry i etery glikoli, ftalany. Redukcja składników lotnych i nacisk na stosowanie surowców odnawialnych wprowadziły pochodne długołańcuchowych kwasów tłuszczowych. Można je oczyścić, redukując zapach pokrycia i dodatkowe barwy.

Środki antykorozyjne Ich zastosowanie zaczyna się w metalowych pojemnikach na farby. Dawniej stosowano azotyn sodu, który jest również biobójczy, ale wydziela tlenki azotu. Teraz stosuje się kompleksy Zn, sole kwasów sulfonowych i kwasy organiczne zobojętniane aminami. Do ochrony długookresowej stosuje się środki bardziej hydrofobowe, a przynajmniej tworzące na powierzchniach metalowych hydrofobowe powłoki. Są to te same grupy związków, ale z dłuższymi łańcuchami. Dodatkowo stosuje się metaliczne sole aminokwasów (raczej nie białkopochodnych), sole i kompleks Zn i Zr. Wykorzystuje się też własności antykorozyjne pigmentów, choć należące do tej grupy związki cynku, chromu i ołowiu są zwalczane przez EU. Popularność zyskują aerożele krzemionkowe, które jako najlżejsze tworzą szczelne warstwy izolujące na chronionych powierzchniach (ich główną funkcją jest izolacja termiczna). Podobnie zachowują się nanorozdrobnione wietrzeniem glinokrzemiany, zwłaszcza nanorurki (halloysitenanotubes).