Antykorozja

Rys. 2.

W skrócie: ciecz obiegowa w absorberze jest roztworem a rozpuszczone w niej sole podlegają prawom fizykochemicznym. Podstawowa zależność sprowadza się do minimalizowania energii wewnętrznej roztworu, co jest równoznaczne z inicjacją procesów krystalizacji, postępującym wzrostem kryształów oraz towarzyszącemu mu wywieraniu ciśnienia na otoczenie. Zarodkowaniu, czyli powstawaniu ognisk krystalizacji sprzyjają szczeliny, kanaliki oraz zastoiny o niewielkich przepływach, których  w obrębie warstwy płóciennej nie brakuje.   
Matematyczną stronę powyższych procesów opisuje równanie Corerensa i Steinborna, całokształt podają inne źródła1) 2), natomiast teorię zagadnienia zamyka jednoznaczne stwierdzenie: „Sole rozpuszczalne wraz z wodą przemieszczają się w kapilarach do strefy odparowania, tam, kumulują się i krystalizują. Krystalizujące sole zwiększają wielokrotnie swoją objętość napierając na ścianki porów. Powstaje wówczas bardzo wysokie ciśnienie krystalizacji, niszczące konstrukcję”.3)

4. Podsumowanie: z powyższego wynika jednoznaczne wyjaśnienie dla obserwowanych zniszczeń pokryć z PP na belkach i podporach absorberów, które chroniąc konstrukcje przed abrazyjną agresją od strony licowej, sprzyjają tworzeniu środowiska krystalizacji roztworów pod spodem ze wszystkimi niszczącymi skutkami. Szczególnie korzystnym miejscem dla zarodkowania krystalizacyjnego i w konsekwencji późniejszego wzrostu kryształów jest warstwa włóknistego „kaszerunku”, który bez względu na sposób montażu płyt zawsze znajdzie się w kontakcie z roztworem i w efekcie stworzy bardzo korzystne warunki dla niszczącego rozwoju zjawisk krystalizacyjnych.
5. Wniosek końcowy: dostępna teoria oraz obserwacje praktyczne z zachowania się wykładzin PP stosowanych jako osłony antyabrazyjne pozwalają jednoznacznie stwierdzić, że to rozwiązanie posiada cechy tylko pozornej słuszności obalanej przez praktykę eksploatacyjną i w żadnym wypadku nie powinno być stosowane. Jednocześnie – i tu propozycja dla konstruktorów urządzeń – zamiast nietrwałych i kosztownych wzmocnień polimerowych, możliwe jest stosowanie wielowarstwowego gumowania będącego zabiegiem ochronnym o większej skuteczności i mniejszych kosztach.
W uzupełnieniu można dodać, że cały powyższy wywód dałby się sprowadzić do znanego stwierdzenia o tym, że z siłami natury jeszcze nikt nie wygrał. Do nich m.in. należą samorzutne procesy krystalizacji i są one na tyle duże, że pokonują opór wytrzymałościowy wielu materiałów. To one są podstawową przyczyną korozji betonów i powszechnego w przyrodzie kruszenia skał, bez względu na to czy krystalizują rozpuszczone w wodzie sole, czy lód tworzący się podczas jej zamarzania4).                  

Źródła:
1 http://www.mif.pg.gda.pl/homepages/maria/pdf/NKrys_08_11.pdf
2 http://yadda.icm.edu.pl/yadda/element/bwmeta1.element.baztech-article-BTB6-0003-0070
3 http://www.chemiabudowlana.info/index,art,581,sole_powodujace_uszkodzenia_budowli 
4 http://gr.introne.com/teoria/geo_wietrzenie.htm     

Jarosław Święcki