Magnesowanie defektoskopem jarzmowym. / Defektoskop stałomagnesowy.
Konieczność wykonania innych badań nieniszczących, np. UT i RTG na konstrukcjach zabezpieczonych cynkową powierzchnią antykorozyjną, nie wpływa na jej trwałość. Przy dobraniu odpowiednich technik i sprzętu badawczego powierzchnia pozostanie nienaruszona. Jedynie mogą powstać niewielkie ślady po użytych do badań kolorowych odczynnikach, co w żadnej mierze nie wpływa na stan i trwałość konstrukcji.
GRUBOŚĆ POWŁOKI
Główną funkcją powłok cynkowych nanoszonych metodą zanurzeniową jest ochrona przed korozją, a ich trwałość jest proporcjonalna do grubości wyrobu stalowego lub żeliwnego. Jeżeli klient tego wymaga, w celu zbadania grubości powłoki pobiera się losowo próbkę kontrolną z każdej partii kontrolnej wybranej do badań.
Oznaczenie grubości powłoki wg PN-EN ISO 1461, załącznik D:
a) Metoda magnetyczna EN ISO 2178.
Przyrządy stosowane w pomiarach metodami magnetycznymi mierzą albo przyciąganie magnetyczne pomiędzy magnesem trwałym a metalem podłoża, zmieniane poprzez obecność powłoki, albo opór magnetyczny strumienia magnetycznego przechodzącego przez powłokę do podłoża. Pomiary są stykowe i nieniszczące. Metoda przyczepności magnetycznej ma funkcję wyłącznie informacyjną.
Czynniki wpływające na dokładność pomiaru grubości powłoki metodą magnetyczną:
- grubość mierzonej warstwy powłoki,
- grubość ściany cynkowanego elementu,
- magnetyczne właściwości podłoża,
- chropowatość powierzchni,
- obce pole magnetyczne. [5,6]
b) Metoda elektromagnetyczna – grubość powłoki oznacza zmiany pola magnetycznego powstałego w wyniku zbliżania elektromagnesu do podłoża ferromagnetycznego. Zaletą tej metody jest jej operatywność oraz niedestrukcyjność.
Metody niszczące:a) Metoda grawimetryczna
(rozjemcza) wg PN-EN ISO 1460 – metoda należąca do badań niszczących, powoduje bowiem uszkodzenie powłoki cynkowej. Za pomocą tej metody oznacza się średnią masę powłoki cynkowej na jednostkę powierzchni, z uwzględnieniem w obliczeniach nominalnej gęstości powłoki cynkowej (7,2 g/cm3). [7]
b) Metoda kulometryczna wg PN-EN ISO 2177 – polega na pomiarze wielkości ładunku potrzebnego do elektrolitycznego rozpuszczania powłoki na ściśle określonej powierzchni, który jest przeliczany na objętość stopionego metalu. Metoda oparta jest na prawach Faradaya. W praktyce oznaczanie grubości powłoki metodą kulometryczną sprowadza się do zastosowania warstwomierza kulometrycznego wyposażonego w elektrodę cieczową.
