Dla przygotowania powierzchni stalowych, łącznie ze spoinami i brzegami elementów, na które mają być nakładane powłoki organiczne, norma EN 1090–2 wymaga przygotowania powierzchni metodami opisanymi w EN ISO 8504. W odniesieniu do czystości, chropowatości oraz stopnia przygotowania powierzchnie stalowe muszą być przygotowane tak, aby spełniały wymagania dla powłok, jakie mają zostać nałożone. Gdy określono okres trwałości powłok oraz kategorię środowiska, to stopień przygotowania wg EN ISO 8501–3 musi odpowiadać wymaganiom wg tablicy 1. W innych przypadkach obowiązuje stopień P1, jeśli w specyfikacji konstrukcji nie określono inaczej. Norma zwraca również uwagę na powierzchnie po cięciu termicznym, by były zdolne do uzyskania wymaganej szorstkości podczas przygotowania powierzchni [3].
W przywołanej normie EN ISO 8501–3 w sposób tabelaryczny ujęto rodzaje wad wraz z ich ilustracjami i odniesieniem dla poszczególnych stopni przygotowania (P1, P2, P3).
W wymaganiach EN 1090–2 [2] p. 10 znajdujemy również zalecenia antykorozyjne w stosunku do:
- stali trudnordzewiejących
procedury zapewniające wizualną akceptowalność pokrytej rdzą powierzchni stali trudnordzewiejącej,
zabezpieczenie przed zanieczyszczeniami olejem, smarem itp.
- korozji kontaktowej
w przypadku niezamierzonego styku wyrobów z różnych metali (np. stal nierdzewna i stal konstrukcyjna),
- cynkowania zanurzeniowego
uszczelnienie wąskich szczelin w złączach spawanych przed dostępem kwasu,
wykonanie otworów wentylacyjnych i odpływowych
- uszczelniania
określenie w specyfikacji sposobu zabezpieczenia powierzchni wewnętrznych,
dopuszczalność stosowania spoin nieciągłych
- powierzchni styku z betonem
zapewnienie powłoki ochronnej na szerokości co najmniej 50 mm od styku podstaw,
oczyszczenie powierzchni niezabezpieczanych
- powierzchni niedostępnych
powierzchnie styku w połączeniach ciernych w celu uzyskania odpowiedniego współczynnika tarcia,
powłoki gruntujące i podkładowe w stykach i pod podkładkami
- napraw po cięciu i spawaniu
Komentarze (0)