Lakiernictwo Proszkowe

Miejskie wyspy

Wspomniany wzrost świadomości społecznej zestawiony z rozwojem rejonów miejskich, rosnącą gęstością zabudowy, rozbudowywaniem miast wzwyż powoduje, że ludzie redefiniują pojęcia miejsc w jakich chcą mieszkać, pracować i żyć. Bez przesady można powiedzieć, że architekci i inżynierowie poszukują nowych technologii i sposobów na budowanie dla przyszłych pokoleń zielonych miast. Odpowiedzialna architektura ma świadome podejście do projektowania, zmniejsza negatywny wpływ budynków na środowisko poprzez używanie odpowiednich materiałów i optymalizację zużycia energii (ogrzewanie, klimatyzacja, eksploatacja). Takie podejście może pomóc w redukcji globalnego ocieplenia, w tym redukcji przegrzewania obszarów miejskich. Szuka się np. rozwiązań, które pomagają w rozbijaniu tzw. miejskich wysp cieplnych.

Jedną z najważniejszych przyczyn zmian klimatycznych jest powszechna urbanizacja, która bezustannie wchłania obszary ziemi i postępuje w coraz szybszym tempie.
Urbanizacja, czyli rozwój miast jest przykładem modyfikacji środowiska przyrodniczego wskutek działalności człowieka. Sztucznie ukształtowane podłoże w postaci zabudowy, ciągów komunikacyjnych, zieleni miejskiej itp. tworzą wewnątrz miasta specyficzne warunki klimatyczne. Klimat miasta charakteryzuje się całkiem innymi cechami od lokalnego klimatu na danym terenie. Zmiany klimatu wywołane uprzemysłowieniem i urbanizacją dotyczą przede wszystkim wzrostu zanieczyszczeń powietrza, właściwości radiacyjnych (zmiany składowych promieniowania), warunków termiczno-wilgotnościowych, cyrkulacji powietrza (zmiany kierunku i prędkości wiatru, blokowanie korytarzy powietrznych) oraz opadów atmosferycznych. Skala i obszar oddziaływania wymienionych czynników zależy w bezpośredni sposób od wielkości miasta, jego struktury urbanistycznej oraz liczby mieszkańców oraz zakresu ich aktywności. Najbardziej charakterystyczną i najlepiej poznaną cechą klimatu miasta jest tzw. miejska wyspa ciepła.
Miejska wyspa ciepła (Urban Heat Island – UHI) jest zjawiskiem powszechnie występującym w obszarach zurbanizowanych, polega na wzroście temperatury w mieście w stosunku do terenów otaczających. Miejska wyspa ciepła jest zjawiskiem dynamicznym, charakteryzującym się dużą zmiennością dobową i roczną. Wyspa ciepła o dużej intensywności występuje częściej w lecie niż zimą. O intensywności miejskiej wyspy ciepła decyduje wielkość miasta. Jednak zjawisko to było obserwowane nawet w małych miejscowościach o liczbie ludności nieprzekraczającej 3,5 tys. mieszkańców. Zasięg poziomy miejskiej wyspy ciepła nawiązuje do zabudowy. Zasięg pionowy wynosi do kilkaset metrów i zależy przede wszystkim od wielkości miasta, obszaru przemysłowego i struktury termicznej dolnej troposfery. Często UHI nie ma wyraźnie wyodrębnionych granic. Najcieplejsze są z reguły centra miast (zwarta zabudowa) i rejony dużych zakładów przemysłowych. Sztuczne powierzchnie, które przeważają w mieście, pochłaniają więcej promieniowania słonecznego niż powierzchnie naturalne. Przyjmuje się, że średnie albedo (czyli część całkowitego promieniowania słonecznego, która ulega odbiciu) w mieście wynosi 10-15%, co oznacza, że zdecydowana większość docierającej do miasta energii jest zatrzymywana.
Sztuczne powierzchnie charakteryzują się również większą pojemnością cieplną, w związku z czym mają tendencje do gromadzenia ciepła.
Ponadto, naturalne procesy ochładzające (parowanie) działają mniej efektywnie niż poza miastem. W mieście przeważają powierzchnie uniemożliwiające wsiąkanie wody w podłoże (asfalt, beton itp.). Woda opadowa szybko spływa i dostaje się do kanalizacji miejskiej, stąd parowanie w mieście jest niewielkie. Poza miastem dużo energii jest zużywane na parowanie wody, co wzmaga kontrast termiczny. Złożona geometria budynków utrudnia efektywne wypromieniowania energii przez ulice i ściany budynków, ponieważ znaczna jego część jest absorbowana przez otaczająca zabudowę. Efekt ten jest tym silniejszy, im wyższe i gęstsze zabudowania.