Lakiernictwo Proszkowe

    Tabela 1. Trzy typy anodowania. 

    Tabela 2. Najsurowsze standardy dla powłok.

Kolory, odporność

Porównując obie technologie widać, że same gwarancje obejmują bardzo podobne okresy czasowe, dlatego porównamy dostępne wykończenia. W anodowaniu zakres kolorów oraz połysku jest mocno ograniczony, natomiast w farbach – ciekłych i proszkowych, nie dość, że można właściwie zastosować dowolny kolor, to jeszcze efekt specjalny i połysk. Ogranicza nas właściwie tylko wyobraźnia. 99% kolorów farb ma gwarancje na kolor i połysk w określonych parametrach na 10 do 20 lat, to typowe okresy, w anodach 20 lat jest stosunkowo częstym okresem gwarancyjnym.
Powtarzalność koloru w lakierowaniu proszkowym jest już oczywistością, natomiast w anodowaniu bywa problematyczna. Proces anodowania kwasem powoduje otwieranie się nanoporów, w które wtłaczany jest wodorozcieńczalny barwnik organiczny i chociaż zakres kolorów może wydawać się bezkresny, to uzyskiwane kolory często różnią się od siebie – w zależności od użytego stopu aluminium, dodatkowo kolory czerwony i niebieski są bardzo problematyczne – bardzo łatwo ulegają wyblaknięciom. Jasne kolory na niektórych stopach są prawie niemożliwe do uzyskania, a naturalna anoda (C-0) może znacząco różnić się odcieniem. Czarne i złote barwniki, wytwarzane za pomocą nieorganicznych pigmentów (żelazowy szczawian amonu), są bardziej odporne na światło UV.

Kształtowanie plastyczne 

Odkształcanie elementów po anodowaniu może miejscowo niszczyć warstwę tlenków i obniżać odporność powłoki anodowej w tych miejscach, zależnie od promienia gięcia. Wpływ na estetykę może być najbardziej dostrzegalny w zastosowaniach zewnętrznych i w elementach barwionych. Farby proszkowe Interpon D klasa 1 oraz Interpon Flex 2 klasa QC są plastyczne.

Co jest zatem lepsze?

Obie metody mają zwolenników. Nie ma wątpliwości, że obie technologie się różnią, a także, jeśli „żywy” metal ma odgrywać pierwszoplanową rolę, to anodowanie jest wyborem naturalnym (aczkolwiek nowe klasy farb proszkowych mają możliwość nadrukowywania efektów na powierzchni). Anodowanie dotyczy wyłącznie aluminium, podczas kiedy farby mogą być nakładane na właściwie dowolną powierzchnię: stal, aluminium, plastik, szkło, drewno – w związku z tym łatwo można dopasowywać pomalowane elementy. Jeżeli mamy do dopasowania np. uchwyty, zawiasy, balustrady – na anodowanych elementach mogą wyglądać zupełnie inaczej, poza tym nie można anodować spawanych elementów, ale można je malować.

Uważa się dość powszechnie, że anodowanie jest lepsze niż malowanie proszkowe – w kontekście wieloletniej odporności na czynniki i estetykę. Jak w przypadku wielu porównań, wszystko zależy od badanych aspektów. Tańsze typy anodowania, a także jasne kolory anody są słabsze niż najtańsze farby proszkowe. Za to najwyższej jakości anodowanie 25 µm ma doskonałą odporność na warunki zewnętrzne oraz utratę koloru. Do lat 90. większość specyfikacji wymagała systemów, które wytrzymywały rok testu Floryda. W tej chwili specyfikacje są znacznie bardziej wymagające, ale dostępne są również powłoki, które te wymogi spełniają. W odniesieniu do najsurowszych specyfikacji oba systemy muszą sprostać wymogom 10-letniego testu Floryda z porównywalnymi wymaganiami co do tego, jak powłoki wyglądają po 10 latach (patrz tabela nr 2). 
Wszystkie standardy wymagają ekspozycji w czasie rzeczywistym, na zewnątrz – zazwyczaj na Florydzie, ze zdefiniowanymi limitami utraty połysku i koloru. Wszystkie standardy anodowania, poza AAMA 611, mają bardzo słabą odporność na czynniki zewnętrzne (na podstawie badań w aparaturze symulacyjnej, czasem wymogi odpornościowe są uzgadniane pomiędzy sprzedającymi a kupującymi).