Tabela 1
W przypadku naszej instalacji, która powoduje zużycie powyżej jednej tony rocznie powłok, lakierów czy rozpuszczalników, mamy oczywiście do czynienia z instalacją zorganizowaną. W celu sporządzenia operatu ochrony powietrza należy najpierw dokładnie określić lokalizację emitorów.
Kolejnym ważnym krokiem jest określenie ilości i rodzajów zużywanych substancji. Ilość substancji wprowadzanych do powietrza najlepiej określić, wykonując pomiary emisji. Pomiary powinny być wykonane przez akredytowane laboratorium.
Ilość wprowadzanych substancji do powietrza można również określić na podstawie ilości i rodzajów zużytych materiałów. W tym celu wykorzystujemy dane z kart charakterystyki.
W operacie ochrony powietrza należy dokonać analizy rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń w powietrzu. W obliczaniu rozprzestrzeniania się zanieczyszczeń uwzględniamy substancje, dla których zostały określone wartości odniesienia w powietrzu (rozporządzenie ministra środowiska z 26 stycznia 2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu). Substancje te zostały wymienione w tabeli nr 1, większość z nich, charakterystyczna dla lakierni przemysłowych, to LZO (lotne związki organiczne), np.: aceton, toulen, ksylen, octan etylu, octan butylu, izopropylen. Wymieniłam te najbardziej charakterystyczne, oczywiście należy przeprowadzić dokładną analizę, gdyż potencjalnych substancji emitowanych do powietrza może być znacznie więcej.
Wyznaczenie standardów emisyjnych instalacji to kolejne wyzwanie. Zacznijmy od tego, jakich procesów związanych z powlekaniem czy lakierowaniem mogą dotyczyć standardy emisyjne. Przedstawiono je w tabeli.
To tylko kilka przykładowych procesów, które podlegają standardom emisyjnym. Nie każdy proces związany z używaniem i emisją LZO będzie podlegał pod standardy emisyjne.
W pierwszej kolejności musimy to sprawdzić i porównać z wymienionymi rodzajami procesów, na podstawie rozporządzenia ministra środowiska z dnia 1 marca 2018 r. w sprawie standardów emisyjnych dla niektórych rodzajów instalacji, źródeł spalania paliw oraz urządzeń spalania lub współspalania odpadów. Procesy związane z użyciem LZO są wymienione w załączniku nr 10 do niniejszego rozporządzenia.
Jeżeli ze względu na rodzaj procesu i ilość używanych rocznie LZO prowadzona działalność podlega pod standardy emisyjne, należy ustalić ich wartość. Możemy to zrobić na podstawie pomiarów wielkości emisji lub na podstawie zużycia substancji. W przypadku obliczeń stężenia poszczególnych zanieczyszczeń wyliczamy na podstawie danych z karty charakterystyki substancji.
Uzyskaną masę poszczególnych LZO należy przeliczyć na masę węgla organicznego. Jeśli standard emisyjny jest dotrzymany, możemy bez obaw wystąpić z wnioskiem o wydanie pozwolenia na emisję gazów lub pyłów do powietrza. Brak dotrzymania standardów emisyjnych oznacza konieczność zastosowania rozwiązań technologicznych, które zmniejszą wielkość emisji LZO.
Jak widać, właściwe sklasyfikowanie prowadzonej działalności wymaga szczegółowej analizy procesów technologicznych, rodzaju i ilości wykorzystywanych surowców oraz wymagań prawnych.
Rzetelne przeprowadzenie takiej analizy pozwoli nam właściwie zaklasyfikować naszą działalność, co wpłynie pozytywnie na środowisko, unikniemy tym samym przykrych konsekwencji w postaci kar czy opłat podwyższonych za korzystanie ze środowiska.
Marta Klimas-Haczkowska
mhaczkowska@wp.pl
Komentarze (0)