W poszukiwaniu pewnego i niepodważalnego wyniku
Jedną z najbardziej interesujących wykonawców i użytkowników właściwości powłok lakierniczych jest ich grubość. Decyduje ona nie tylko o cechach wizualnych czy estetycznych, ale również zabezpieczających materiał podłoża.
W normie ISO 2808 „Farby i lakiery − Oznaczanie grubości powłoki” opisano metody stosowane do pomiaru grubości powłok nałożonych na podłoże, takie jak: metody oznaczania grubości mokrej powłoki, grubości suchej powłoki i grubości nieusieciowanych warstw farb proszkowych. Spośród tych wielu metod najpopularniejsze i najbardziej pożądane są metody nieinwazyjne, takie, które nie naruszają powłoki i nie wpływają na jej finalny wygląd czy kształt. Do takich metod należą metoda indukcji elektromagnetycznej, prądów wirowych, ultradźwiękowa czy fototermiczna. I chociaż można za ich pomocą uzyskać szybki i w miarę dokładny wynik, to mają też pewne słabości. Mają ograniczenia zastosowania, np. metoda elektromagnetyczna czy prądów wirowych może być stosowana tylko na podłożach metalowych, ultradźwiękowa na powłokach jednorodnych, a fototermiczna w sytuacjach różnic charakterystyki cieplnej powłoki i podłoża....
Treść dostępna tylko dla prenumeratorów
Jeśli nie masz jeszcze prenumeraty kliknij tutaj i zamów ją już dziś
Zaloguj lub zarejestruj się, aby przeczytać całość
Zaloguj się
Zaloguj się do konta użytkownika.
