Badanie Powłok

W przeciwieństwie do ekspozycji w naturalnych warunkach atmosferycznych, badanie laboratoryjne przeprowadza się ze zmniejszoną liczbą zmiennych, które mogą być regulowane, prowadząc często do wyników bardziej powtarzalnych.
W trakcie przyspieszonych badań laboratoryjnych następuje intensyfikacja wytypowanych czynników, co powoduje stworzenie sztucznych atmosfer, a więc innych niż tych spotykanych w przyrodzie. Z tego względu nie zaleca się, aby wyniki badań były uważane za bezpośrednią wskazówkę co do odporności na korozję badanych materiałów we wszystkich środowiskach, w których materiały te mogą być stosowane. Niejednokrotnie występuje sytuacja, kiedy powłoki bądź systemy antykorozyjne wykazują doskonałą odporność korozyjną w warunkach laboratoryjnych, a w rzeczywistości podczas eksploatacji się nie sprawdzają. Istnieje również sytuacja odwrotna, kiedy badane wyroby spełniają swoje funkcje ochronne w naturalnych warunkach, a nie uzyskują wyników badań, które mogłyby spełnić kryteria ustalone w specyfikacjach. Niemniej jednak, opisano w normach porównawcze sposoby sprawdzenia skuteczności odporności korozyjnej badanych materiałów przy zachowaniu odpowiedniej jakości. Główne wytyczne wykonania prób korozyjnych z zastosowaniem odpowiedniej aparatury zapewniającej utrzymanie określonych warunków zostały przedstawione w normach PN-EN ISO 9227 oraz PN-EN ISO 6270-2.

W normie PN-ISO 7253:2000 Farby i lakiery -- Oznaczanie odporności na rozpyloną obojętną solankę (mgłę) odnoszącej się do pobierania próbek oraz badania farb, lakierów i podobnych produktów opisano metodę oznaczania odporności powłok na rozpyloną obojętną solankę. Norma ta z czasem została wycofana i zastąpiona normą PN-EN ISO 9227:2006 Badania korozyjne w sztucznych atmosferach -- Badania w rozpylonej solance, w której metody badań korozyjnych rozszerzono o dodatkowe testy. Ostatnia aktualizacja normy została wydana w 2012 roku. Oprócz badań w rozpylonej obojętnej solance (NSS – Neutral Salt Spray) przedstawiono dodatkowo badania w rozpylonej solance z kwasem octowym (AASS – Acetic Acid Salt Spray) oraz badania w rozpylonej solance z kwasem octowym z dodatkiem miedzi jako przyspieszacza (CASS – Copper Accelerated Salt Spray). W tabeli 1 przedstawiono zestawienie warunków podczas badań w rozpylonej solance.
Test NSS wykorzystuje się w przypadku przeprowadzania badań metali i ich stopów, powłok metalowych (anodowych i katodowych), powłok konwersyjnych, powłok anodowych i tlenkowych oraz do powłok organicznych na materiałach metalowych. Testy AASS oraz CASS stosuje się do badania powłok dekoracyjnych typu miedź + nikiel + chrom lub typu nikiel + chrom oraz także do badania powłok anodowych na aluminium.
Roztwór solanki stosowany do badań w komorach solnych należy przygotować przez rozpuszczenie chlorku sodu w wodzie destylowanej lub dejonizowanej o konduktywności nie większej niż 20 µS/cm w temperaturze (25±2)°C. Stężenie soli powinno wynosić (50±5) g/l. Stosowany chlorek sodu nie powinien zawierać mniej niż 0,001% (ułamek masowy) miedzi oraz mniej niż 0,001% (ułamek masowy) niklu. Nie powinien zawierać także więcej niż 0,1% (ułamek masowy) jodku sodu oraz więcej niż 0,5% (ułamek masowy) całkowitych zanieczyszczeń liczonych w stosunku do masy suchej soli.