Polowe stanowisko do badania grubości powłoki na nierównym podłożu mineralnym. 1 – badana próbka; 2 – folia wzorcowa (w tym przypadku na potrzeby zdjęcia umieszczona obok); 3 – mikroskop; 4 – komputer przenośny; 5 – mikroskopowy obraz powłoki.
Pomiary grubości powłok malarskich na trudnych i nietypowych podłożach
Pomiar grubości powłok malarskich jest jednym z podstawowych elementów kontroli jakości zabezpieczeń powierzchni z użyciem farb. Najczęściej pomiary wykonuje się na powierzchniach metalowych. Podłożem, na którym najłatwiej ocenić grubość powłoki, jest stal węglowa, ze względu na stosunkowo dużą ilość dostępnych metod pomiarowych, a także dostępność przyrządów wykorzystujących te metody.
Powszechnie do pomiaru grubości suchej warstwy farby wykorzystywane są własności magnetyczne stali węglowych. Mimo że różne gatunki stali węglowych mogą się nieco różnić parametrami magnetycznymi, to różnice te z reguły nie wpływają zbyt znacząco na wyniki pomiarów, nawet jeżeli przyrząd skalibrowany jest na tzw. ustawienia fabryczne. Oczywiście kalibracja jest obowiązkową czynnością poprzedzającą pomiary, ale bywają sytuacje szczególne, np. uszkodzenie albo brak odpowiedniej grubości folii lub wzorców kalibracyjnych i wówczas, jeżeli powłoki mają grubości w przedziale 100–350 µm, przechodząc na ustawienia fabryczne ryzykujemy stosunkowo niewielkim błędem (z mojego doświadczenia od 2 do 8%).
Nieco trudniej jest z pomiarami na tzw. stalach szlachetnych oraz metalach nieżelaznych. Tu zawsze musimy sporo uwagi poświęcić kalibracji. Musimy też pamiętać, że najczęściej stosowane przyrządy wykorzystujące prądy wirowe są bardzo podatne na wszelkie zakłócenia spowodowane kształtem mierzonej powierzchni oraz bliskością elementów o własnościach ferromagnetycznych.
Zacznijmy od przeglądu dostępnych normowych metod pomiarowych.1 Opisane zostały one w normie PN-EN ISO 2808/2008. Norma definiuje grubość powłoki jako odległość pomiędzy powierzchnią powłoki a powierzchnią podłoża. Zastrzega jednak, że w praktyce nie ma idealnie gładkiej powłoki ani gładkiego podłoża, co w znaczący sposób wpływa na wyniki pomiarów. W przypadku pomiarów wykorzystujących to samo zjawisko fizyczne, ale różne przyrządy, metody zostały podzielone na podgrupy oznaczone literami A, B, C i D. Norma składa się z trzech głównych działów opisujących oznaczanie grubości mokrej powłoki, oznaczanie grubości powłoki suchej i oznaczanie grubości nieusieciowanych farb proszkowych. I. Oznaczanie grubości mokrej powłoki
- Metody mechaniczne:
- Metoda 1 A – Przyrząd grzebieniowy
- Metoda 1 B – Przyrząd krążkowy
- Metoda 1 C – Przyrząd tarczowy
- Metoda grawimetryczna:
- Metoda 2 – Na podstawie różnicy mas
- Metoda fototermiczna:
- Metoda 3 – Oznaczanie z wykorzystaniem właściwości termicznych
II. Oznaczanie grubości suchej powłoki
- Metody mechaniczne:
- Metoda 4A – Na podstawie różnicy grubości
- Metoda 4B – Głębokościomierz
- Metoda 4C – Skanowanie profilu powierzchni
Komentarze (0)