Polowe stanowisko do badania grubości powłoki na nierównym podłożu mineralnym. 1 – badana próbka; 2 – folia wzorcowa (w tym przypadku na potrzeby zdjęcia umieszczona obok); 3 – mikroskop; 4 – komputer przenośny; 5 – mikroskopowy obraz powłoki.
W ostatnich latach coraz częściej malowane są betony i różnego rodzaju izolacje oparte na spoiwie cementowym. Malowanie betonu i izolacji ma dwa zasadnicze cele:
- ochronę przed oddziaływaniem środowiska, głównie dwutlenku węgla (karbonatyzacją);
- uzyskanie efektów estetycznych.
Betony, a szczególnie izolacje (ogniochronne, termiczne itp.), muszą „oddychać”, co oznacza możliwość przepuszczania niewielkich ilości pary wodnej. To „oddychanie” spowodowane jest najczęściej zawartością cząsteczek łatwo chłonących i łatwo odparowujących wilgoć. Nowoczesne powłoki ochronne do malowania tego typu podłoży są paroprzepuszczalne, ale poprawnie zachowują się tylko wtedy, jeżeli zostały naniesione na grubość w zakresie określonym przez producenta. Zbyt cienkie powłoki umożliwiają migrację dwutlenku węgla i zbyt dużych ilości wilgoci, np. w trakcie opadów. Zbyt grube uniemożliwiają odparowywanie wilgoci z podłoża, co w efekcie prowadzi do jego nadmiernego zawilgocenia. W upalne dni nadmiar wilgoci w podłożu skutkuje intensywnym parowaniem powodującym powstawanie pęcherzy w powłoce lub jej odspojenie. Należy dodać, że nierówności w podłożach mineralnych są często znacznie większe niż zalecana grubość paroprzepuszczalnej powłoki malarskiej wynosząca najczęściej 100-200 µm. Jak zatem kontrolować nanoszenie powłok na tego typu podłożach, aby uzyskać zalecane grubości, mimo że nie ma skutecznych, ujętych w normach metod pomiaru?
Metoda 6A – mikroskopowe badanie przekroju poprzecznego
Badanie jest stosowane głównie w laboratoriach, ale po niewielkich modyfikacjach można je wykonać, z dość dużą dokładnością, w warunkach polowych. Potrzebny jest prosty i stosunkowo tani mikroskop cyfrowy umożliwiający wykonywanie zdjęć oraz wzorzec wymiarowy. Większość mikroskopów jest wyposażana w folie z podziałką 0,1; 0,2 lub 0,5 mm. W przypadku braku takiej skali odniesienia można się posłużyć jakimś przedmiotem umożliwiającym dokładne określenie jednego ze znanych wymiarów, np. folią wzorcową do kalibrowania warstwomierzy magnetycznych (rys. 2).
Metoda 6B – mikroskopowe badanie nacięcia klinowego
W warunkach terenowych można badać grubość powłok metodą mikroskopową opisaną w normie jako B – nacięcie klinowe. Przyrząd składa się z mikroskopu z podziałką. Wyposażony jest z reguły w oświetlenie i komplet noży o określonych kątach ostrza (tab. 1).Zasadę pomiaru ilustruje rys. 3. W celu ułatwienia oznaczeń zaleca się zamalować miejsce, w którym zostanie wykonane nacięcie, flamastrem o kontrastowym kolorze w stosunku do koloru powłoki malarskiej. Na ilustracji jest to kolor szary.
Komentarze (0)