Rys. 1. Przykłady odwarstwień powłoki od nacięcia.
Część 3. Utrata przyczepności, spękaniE i złuszczeniE powłok lakierowych
Oddziaływanie agresywnych czynników atmosferycznych prowadzi do niszczenia powłok w procesie starzenia. W tej części artykułu przedstawiamy dalsze wady powłok będące kolejnymi etapami ich degradacji.
Kolejnym rodzajem zniszczenia powłok jest spękanie, które może być konsekwencją m.in. tworzenia się produktów korozji podpowłokowej, które zwiększając swoją objętość, oddziaływają na powłokę powodując jej pękanie. Zaaplikowanie zbyt grubej powłoki, bądź nałożenie mało elastycznej powłoki na elastyczną lub miękką powłokę, może skutkować tego rodzaju zniszczeniem. Prawdopodobne jest także wystąpienie tego zjawiska w wyniku oddziaływania na powłokę zmiennych cykli temperaturowych.
Opis metody oceny stopnia spękania opisany został w normie PN-EN ISO 4628-4:2016-03. Sposób oceny opiera się na systemie określania podanym w pierwszej części normy PN-EN ISO 4628 oraz przez porównanie z zawartymi w normie wzorcami obrazowymi.
Ilość pęknięć ocenia się wg skali od 0 do 5, w której 0 odpowiada brak pęknięć, a 5 odpowiada gęsty wzór zmian. Rozmiar pęknięć ocenia się również przy pomocy skali od 0 do 5, w której 0 oznacza brak spękań pod 10-krotnym powiększeniem, a 5 oznacza pęknięcia większe niż 1 mm. W najnowszym wydaniu normy skala rozmiaru pęknięć została opisana bardziej szczegółowo, sprecyzowano bowiem i określono wielkość pęknięć w mm, oznaczonych jako ledwo i wyraźnie widocznych przy skorygowanej zdolności normalnego widzenia (tab. 1).
a – pęknięcia powierzchniowe, które nie przeniknęły przez warstwę nawierzchniową,
b – pęknięcia, które przeniknęły przez powłokę nawierzchniową, ale nie dotarły do powłoki dolnej,
c – pęknięcia do podłoża, które przeniknęły cały system.
Spękanie może nastąpić w uprzywilejowanym kierunku (np. w postaci długich liniowych pęknięć lub krótkich równoległych) bądź w nieuprzywilejowanym kierunku (np. pęknięcia prętowe, mozaikowe). Sposób przedstawiania oceny stopnia spękania prezentuje tab. 2.
Kolejnym rodzajem zniszczeń powłok określanym po ekspozycji w sztucznych atmosferach jest złuszczenie, które jest następnym etapem utraty przyczepności przez powłokę. Może stanowić również następny etap spękania powłoki. W PN-EN ISO 4628-5:2016-03 opisano metodę oceny stopnia złuszczenia powłok, która, tak jak w przypadku oceny stopnia spękania, opiera się na systemie określania podanym w pierwszej części normy PN-EN ISO 4628 oraz przez porównanie z wzorcami obrazowymi.
Ocenę ilości złuszczeń dokonuje się stosując skalę od 0 do 5, w której każdej cyfrze odpowiadają określone powierzchnie odsłonięte przez złuszczenia wyrażone w procentach. Rozmiar złuszczeń podaje się stosując skalę od 0 do 5, w której 0 oznacza brak złuszczeń widocznych pod 10- krotnym powiększeniem, a 5 odpowiadają złuszczenia większe niż 30 mm (tab. 3).
Ze względu na głębokość złuszczenia w systemie powłokowym rozróżnia się dodatkowo dwa rodzaje złuszczeń:
a – złuszczenie powłoki nawierzchniowej z powłoki dolnej,
b – złuszczenie całego systemu.
Komentarze (0)