Procesy Wspomagające

Systemy lakierów utwardzanych promieniami UV od wielu lat są z powodzeniem stosowane w lakiernictwie przemysłowym ze względu na ich zalety ekonomiczne i ekologiczne. Ich niezwykle szybkie utwardzanie skraca czas procesu, a tym samym przyspiesza produkcję. Ponadto wraz z rozwojem nowych źródeł promieniowania w postaci lamp UV-LED pojawiła się możliwość częściowej wymiany stosunkowo energochłonnych lamp rtęciowych, które są problematyczne pod względem utylizacji. Ich wymiana pozwoliłaby na osiągnięcie jeszcze wydajniejszego procesu utwardzania lub też na  wprowadzenie nowych zastosowań. 
Ideałem byłoby całkowite i równomierne utwardzenie powłoki w miarę możliwości od powierzchni po podłoże. Większa głębokość penetracji promieniowania UV-A (ewentualnie również część światła z widzialnego, fioletowego zakresu) tworzy pożądane głębokie utwardzenie i zapewnia dobrą przyczepność do podłoża. Natomiast za utwardzenie powierzchni odpowiadają fale o krótszej długości. Każda z konwencjonalnych, niedomieszkowanych lub domieszkowanych wysokociśnieniowych lamp rtęciowych emituje dużą liczbę pasm w zakresie > 200 nm do ok. 420 nm. W przeciwieństwie do nich lampy UV-LED zapewniają niemal monochromatyczne widma światła, np. pasma emisji fal o długości 365, 385, 395 lub 405 nm. Z tego powodu szczególnie ważna jest korelacja między długościami fal emitowanego promieniowania a widmem absorpcyjnym inicjatorów. Do inicjacji fotopolimeryzacji dochodzi tylko wtedy, kiedy oba zakresy pokrywają się, to znaczy źródło promieniowania emituje dostatecznie intensywnie w zakresie długości fal absorbowanych przez odpowiedni inicjator. Ponadto zakłada się, że inne składniki farby, w szczególności spoiwo, są w dużym stopniu przezroczyste w odpowiednim zakresie długości fal.

W rzeczywistości często dochodzi do niepełnej konwersji wiązań podwójnych C=C. Polimeryzację rodnikową na powierzchni hamuje tlen zawarty w powietrzu. Zmniejszona konwersja wiązań podwójnych C=C może prowadzić do mniejszej twardości powierzchni, lub nawet do lepkości powłoki. Można sobie z tym poradzić poprzez zmianę składu farby, w tym poprzez odpowiednio większe proporcje fotoinicjatorów, co jednak wpływa niekorzystnie na cenę materiału. Z drugiej strony, w głębi warstwy lakieru może wystąpić niepełna konwersja wiązań podwójnych C=C w wyniku zbyt niskiego natężenia promieniowania, niewystarczającego „dopasowania” długości fal emitowanego promieniowania i absorpcji fotoinicjatora lub też konkurencyjnej absorpcji promieniowania przez inne składniki farby. Każdy z powyższych czynników może prowadzić do tego, że powłoka nie jest dostatecznie penetrowana przez emitowane promieniowanie. Jeżeli niekompletnie usieciowana powłoka zostanie następnie wystawiona na działanie promieni słonecznych, sieciowanie wtórne może generować wewnętrzne naprężenia, które prowadzą do powstawania pęknięć lub rozwarstwiania powłoki.