Rys. 1. Graficzne odwzorowanie stopnia skorodowania Ri 3 na podstawie PN-EN ISO 4628-3/2016.
Strona 2 z 4
Druga część normy PN-EN ISO 12944 zatytułowana „Klasyfikacja środowisk” wprowadziła zmiany dotyczące likwidacji podziału na środowiska C5I i C5M oraz wprowadzenia środowiska CX. W starej wersji normy kategorię korozyjności C5I (bardzo duża przemysłowa) zdefiniowano:
- na zewnątrz jako „obszary przemysłowe o dużej wilgotności i agresywnej atmosferze”
- wewnątrz jako „budowle lub obszary z prawie ciągłą kondensacją i dużym zanieczyszczeniem”.
Kategorię korozyjności C5M (bardzo duża morska) zdefiniowano jako:
- na zewnątrz jako „obszary przybrzeżne i oddalone w głąb morza o dużym zasoleniu”
- wewnątrz jako „budowle lub obszary z prawie ciągłą kondensacją i dużym zanieczyszczeniem”.
W przypadku obu środowisk szybkość korozji zdefiniowana ubytkiem masy w pierwszym roku ekspozycji wynosiła od 650 do 1500 g/m2 powierzchni.
Reklama
W nowym wydaniu normy istnieje tylko jedna kategoria korozyjności C5 zdefiniowana na zewnątrz jako „obszary przemysłowe o wysokiej wilgotności i agresywnej atmosferze i obszary przybrzeżne o wysokim zasoleniu”, a wewnątrz jako „budowle lub obszary z prawie ciągłą kondensacją i dużym zanieczyszczeniem”. Ubytek masy na skutek korozji pozostał niezmieniony.
Wprowadzono natomiast nowe środowisko określone symbolem CX (ekstremalne) zdefiniowane na zewnątrz jako „obszary na otwartym morzu (offshore) o wysokim zasoleniu i obszary przemysłowe o ekstremalnie wysokiej wilgotności i agresywnej atmosferze oraz obszary tropikalne i subtropikalne”, a wewnątrz „obszary przemysłowe o ekstremalnej wilgotności i agresywnej atmosferze”. Szybkość korozji zdefiniowana ubytkiem masy w pierwszym roku ekspozycji wynosi w środowisku o kategorii CX od 1500 do 5500 g/m2 powierzchni.
Kategorie korozyjności wody i gruntu rozszerzono o czwartą oznaczoną jako Im4. Jest to kategoria dla powierzchni narażonych na zanurzenie w wodzie morskiej lub słonawej, których ochrona powłokowa połączona jest z ochroną katodową.
Stopnie skorodowania stali.
Trzecia część normy pt. „Zasady projektowania” nie uległa zbyt istotnym zmianom. Nadal zwraca się szczególną uwagę na:
- dostępność do zabezpieczanych elementów
- wielkość szczelin, otworów itp. w celu umożliwienia wykonania poprawnego czyszczenia i malowania
- stosowanie rozwiązań zapobiegających powstawaniu pułapek korozyjnych,
- połączenia śrubowe i nitowane
- połączenia różnych metali – zapobieganie korozji galwanicznej
- obszary zamknięte, np. w konstrukcjach skrzynkowych
- unikanie szczelin
- stosowanie spawów ciągłych itp.
Komentarze (0)