Rysunek 1. Osmotyczne wnikanie przez powłokę lakierową wody zawierającej tlen i sole rozpuszczalne do powierzchni metalu: a) niedostatecznie oczyszczonego podłoża, b) wnikanie przez powłokę lakierową, c) korozja metalu i pęcherzenie powłoki lakierowej.
Badania wpływu materiałów ściernych skażonych chlorkami na wydajność powłok
* Joint Surface Preparation Standard NACE NO. 5/SSPC-SP 12, 1995
Tabela 1. Poziomy skażeń powierzchniowych chlorkami i innymi elektrolitami.
Głównym kryterium zawartości soli jest jej bezpieczny poziom, który zapobiega pęcherzeniu powłoki malarskiej stosowanego systemu lakierowego.
Tabela 1 opisuje poziomy niewidocznych zanieczyszczeń jonowych na powierzchni według stopni NV i SC, które mogą pozostać na powierzchni, wyrażone jako masa na jednostkę powierzchni w mg/cm2. Najczęściej spotykanymi solami są chlorki, siarczany i azotany, a czasem azotyny i fosforany. Należy zauważyć, że chlorek żelazowy jest bardziej rozpuszczalny niż inne sole, wytwarzając wysokie ciśnienie osmotyczne.
Według danych z tabel 2 i 3 należy wziąć pod uwagę to, że te globalne wartości można zmodyfikować w przypadku niektórych zastosowań i systemów powłokowych. W takich przypadkach należy zasięgać opinii producentów farb.
a Cytowane przez Applemana (2002) [5];
b – wg Hempel Paints A/S Longby, Dania.
Tabela 2. Dopuszczalne poziomy chlorków na stalowych podłożach. 
Wartości: Najwyższe następne trzeci z kolei
Tabela 3. Krytyczne progi soli, które powodują wczesne zniszczenie farby.
Przy bardziej odpowiedzialnych zabezpieczeniach antykorozyjnych zakłada się, że dopuszczalne poziomy zanieczyszczeń powierzchni jonami rozpuszczalnymi nie przekraczają: chlorki rozpuszczalne: 10 µg/cm2; siarczany rozpuszczalne: 50–100 µg/cm2; kationy żelazawe Fe+2: 0,2–0,3 µg/cm2, według wymagań normy PN EN ISO 11126-6.
- bezpośredni pomiar soli (metoda wymywania lub metoda Bresle'a): stężenie soli (w ppm lub mg/litr lub mililitr objętości oraz na jednostce powierzchni w m2 lub cm2), które musi być znane, aby właściwie oszacować zanieczyszczenia powierzchni solami rozpuszczalnymi
- pomiar właściwego przewodnictwa elektrycznego (całkowicie rozpuszczalnej substancji): zwykle wyrażony w μS/cm dla roztworów (S to Simens)
- spektrometrycznie: nie można uzyskać wyników zawartości soli na jednostce powierzchni (μg/cm2).
Komentarze (0)