Rys. 1
Rys. 4
Farby są kolorowane za pomocą barwników zwanych też kolorantami. Producenci farb korzystają z różnych systemów kolorowania wykorzystujących od kilku do kilkudziesięciu kolorantów. Dają one możliwość stworzenia setek tysięcy kolorów, ale nie wszystkich. Jeszcze 25–30 lat temu farby przemysłowe kolorowano w masie (całą szarżę produkcyjną), a zamówienie innego koloru niż oferował producent w mniejszej ilości niż wielkość produkcyjna, np. 600 litrów, było niemożliwe. Pierwszy wyłom poczynili producenci renowacyjnych lakierów samochodowych, później dołączyli do nich producenci farb przemysłowych. Z natury światła wiemy, że kolorów, tylko w zakresie światła widzialnego, może być nieskończona ilość. Do ich porównywania stworzono przestrzenny model światła i barw pozwalający na dość precyzyjne porównywanie kolorów (rys. 5).
Każdy kolor, łącznie z nasyceniem barwy, można opisać w tej przestrzeni za pomocą trzech wektorów:
L – jasność od czarnego do białego;
a – od zieleni (-a) do czerwieni (+a);
b – od niebieskiego (-b) do żółtego (+b).
Parametrem pozwalającym na porównywanie konkretnej barwy z jej wzorcem jest ∆E opisany wzorem:
Graficzną ilustrację takiego porównania w przestrzeni barwnej ilustruje rysunek 6.
Rys. 6. Graficzna ilustracja parametru ∆E
A – położenie koloru porównywanego; A’ – położenie koloru porównywanego sprowadzonego do tej samej jasności co kolor wzorcowy; B – kolor wzorcowy
Przyjmuje się, że
0 < ΔE < 1 – obserwator nie zauważa różnicy,
1 < ΔE < 2 – zauważa różnicę jedynie doświadczony obserwator,
2 < ΔE < 3,5 – zauważa różnicę również niedoświadczony obserwator,
3,5 < ΔE < 5 – każdy zauważa wyraźną różnicę barw,
5 < ΔE – obserwator odnosi wrażenie dwóch różnych barw.
Powyższe dane są danymi statystycznymi sprawdzonymi doświadczalnie. Ze względu na faktyczną nierównomierność przestrzeni CIELab zalecana ostatnio przez ISO jest ΔE2000. Model przestrzeni barwnej nie jest jednolity, dlatego wprowadzono wartości korygujące uwzględnione między innymi w ΔE2000.
Komentarze (0)