Lakiernictwo Ciekłe

Przepuszczalność jonów rozpuszczalnych

Zazwyczaj na podłożu metalowym skażonym jonami agresywnymi są chlorki lub siarczany, które determinują szybkość reakcji korozyjnej. W przypadku usieciowanych powłok, takich jak epoksydy i poliuretany, ich struktura sieciowa zapobiega przenoszeniu tych jonów przez większość powłoki. Jony mogą dosięgać podłoża tylko przez pory i wady powłoki [2]. 

Porowata powłoka

Wszystkie powłoki stosowane w przemyśle zawierają pory i inne podobne wady. Zazwyczaj są one wynikiem uwięzienia powietrza, odparowywania rozpuszczalników, segregacji pigmentu lub innych podobnych zjawisk. Gęstość i wielkość defektów mogą zmieniać się w zależności od grubości powłoki. Im jest ona grubsza, tym niższe jest stężenie defektów, ale defekty są głębsze i mniejsze jest prawdopodobieństwo, aby pory dosięgnęły od powierzchni lakieru do podłoża metalowego. Szczelina penetrująca przez powłokę pojedynczą jest większa niż w systemie wielowarstwowym powłok o tej samej łącznej grubości. Grzyby mogą jednak penetrować obie warstwy, ponieważ pory w dolnej warstwie mogą działać jako miejsce zarodkowania porów w górnej warstwie [2]. 

Reklama

Jest to przeważający mechanizm uszkodzenia powłoki w późnych etapach eksploatacji. Występuje w przypadku uszkodzeń powłoki, na ostrych krawędziach, spawach i miejscach uszkodzeń mechanicznych. Jest to efekt zmian objętości występujących między żelazem w stali i żelazem w produktach korozyjnych z powodu wzrostu objętości od 8 do 12 razy. Ta zmiana objętości następuje pod powłoką i mechanicznie ją podnosi [2]. 

Wypaczanie powłoki przez rdzę żelazną i wapienną 

Zanieczyszczenia podłoża i rdzewienie zwykle występują razem (często w zmiennych warstwach) ze względu na cykliczne warunki występujące np. w zbiornikach balastowych. Rdza powstała pod powłoką lakierową odrywa powłokę lakierową od podłoża metalowego na skutek 8- do 12-krotnego zwiększenia jej objętości. Osady wapienne zachowują się podobnie. Farba w zbiornikach balastowych może pęknąć lub zostać odłączona, a osady wapienne pomagają w zapobieganiu szybkiej korozji w tych miejscach, dopóki nie można przeprowadzić naprawy powłoki. Podobnie do wyginania powłoki przez rdzę, jest ona dźwigana z powierzchni mechanicznie przez złoże wapienne rosnące pod nią. Białe osady wapienne rozwijają się na powierzchni powłoki stalowej w wyniku polaryzacji elektrochemicznej towarzyszącej systemowi ochrony katodowej. Jony hydroksylowe wytwarzane w miejscu katodowym pod powłoką zmieniają pH środowiska, co z kolei zmienia rozpuszczalność składników wody morskiej i powoduje wytrącanie się wapienia w tym obszarze. Rozpuszczony dwutlenek węgla może również rozprzestrzeniać się w szczelinie pod powłoką i reagować z jonami hydroksylowymi powodując wytrącanie się kredy w ten sposób [2].