Lakiernictwo Ciekłe

Wyroby wodorozcieńczalne 
Farby wodne, niezależnie od rodzaju zastosowanego spoiwa, mają bardzo niską zawartość lotnych związków organicznych (nawet do 20 g/l). W krajach skandynawskich farby wodorozcieńczalne wypierają swoje rozpuszczalnikowe odpowiedniki w wielu branżach, w tym produkcji maszyn rolniczych, budowlanych i pojazdów użytkowych. Świadomość proekologiczna oraz wysokie opłaty za emisję do atmosfery są czynnikami decydującymi o zmianach. W ofercie Tikkurila znajdują się wodorozcieńczalne farby epoksydowe, poliuretanowe, alkidowe oraz akrylowe. Doradcy techniczni Tikkurila dysponują niezbędną wiedzą i narzędziami potrzebnymi do wdrożenia takich produktów u obecnych i potencjalnych klientów. Należy pamiętać, że wyroby wodne w stosunku do wersji opartych na rozpuszczalnikach organicznych wymagają bardziej starannego przygotowania podłoża, a sam proces utwardzania wymaga kontrolowania temperatury i wilgotności. 

  
Zestawy hybrydowe (mieszane)
Klienci Tikkurila z rynków skandynawskich bardzo często stosują systemy hybrydowe w celu obniżenia emisji lotnych związków organicznych (LZO) do takiego poziomu, by nie przekraczać dopuszczalnych norm, a co za tym idzie, nie ponosić kosztów opłat środowiskowych. Najczęściej stosowaną hybrydą jest wodorozcieńczalny, jednoskładnikowy podkład akrylowy, bądź wodorozcieńczalny grunt epoksydowy i rozcieńczalnikowa, poliuretanowa warstwa nawierzchniowa. Firma Sampo z Finlandii stosuje wodny jednoskładnikowy, szybkoschnący grunt akrylowy Fontecryl AP, charakteryzujący się niską zawartość lotnych związków organicznych (120 g/l), szybkim czasem schnięcia i możliwością szybkiego przemalowania farbą rozcieńczalnikową Temadur SC-F 80.

Polimoczniki
Klasyczne zestawy rozpuszczalnikowych farb dwuskładnikowych mają przy lepkości roboczej zawartość LZO na poziomie bliskim dopuszczalnego (obecnie 500 g/l). Producenci farb poszukują alternatywnych rozwiązań ograniczających ilość lotnych związków organicznych w farbie gotowej do aplikacji. Farby polimocznikowe są odpowiedzią na takie wyzwania. W ostatnich pięciu latach wdrożono kilkanaście farb polimocznikowych lub hybryd poliuretanowo-polimocznikowych. Produkty te cechują się bardzo wysoką zawartością części stałych, na ogół około 80%, i małą ilością LZO, poniżej 250 g/l. Powłoki wytworzone z takich farb, oprócz bardzo wysokiej wytrzymałości mechanicznej, cechuje bardzo dobra odporność korozyjna. Powłoka z farby polimocznikowej o grubości 120 µm wytrzymuje w komorze solnej podobne testy co klasyczny zestaw epoksydowo-poliuretanowy o grubości 160 µm. Istotną zaletą farb polimocznikowych jest sposób i czas ich utwardzania. Do przyśpieszenia utwardzania nie jest potrzebne podniesienie temperatury, a jedynie podniesienie wilgotności. 
Dobrym przykładem jest farba Tikkurila Temasolid EZ 80 nałożona na grubość 120 µm - w temperaturze 23°C przy wilgotności względnej 20% osiąga suchość do transportu po 2,5 godziny, a przy wilgotności 80% czas ten skraca się do 40 minut. Produkt dedykowany jest pod aplikację w osłonie powietrza, a minimalne rozcieńczenie rzędu 3-5% powoduje bardzo dobre zachowanie przy aplikacji metodą elektrostatyczną. 
Ograniczeniem do stosowania wyrobów polimocznikowych jest ich czas życia – na ogół wynoszący 15 do 30 min. Dlatego też wyrób dedykowany jest do stosowania w malarniach wyposażonych w systemy wielokomponentowe. 
Farby polimocznikowe mają najwyższy koszt jednostkowy za litr mieszaniny w porównaniu z innymi farbami ciekłymi stosowanymi przy malowaniu maszyn rolniczych. Należy jednak pamiętać, że całkowity koszt wytworzenia powłoki to również opłaty za emisje oraz koszty związanie z utwardzaniem powłok (grzaniem). Decyzja dotycząca stosowania takiego rozwiązania powinna być przeanalizowana indywidualnie przez każdą firmę, ponieważ zyski płynące z obniżenia kosztów utwardzania oraz zmniejszenia emisji LZO będą inne dla każdego zakładu. W przypadku firm, gdzie malarnia i miejsce na pole odkładcze są „wąskim gardłem” całego procesu produkcyjnego warto rozważyć zastosowanie powłok typu gruntoemalia, które po wstępnym wyschnięciu, mogą prawidłowo utwardzać się na zewnątrz pomieszczeń.