Lakiernictwo Ciekłe

Przygotowanie podłoży stalowych przed nakładaniem farb i podobnych produktów. Badania służące do oceny czystości powierzchni. Część 9: Terenowa metoda konduktometrycznego oznaczania soli rozpuszczalnych w wodzie.
Nie ma normowych wymagań poziomu zanieczyszczeń, poza normą Norsok M 501 dopuszczającą maksymalnie 20 mg/m2, jednak poziom zanieczyszczeń powyżej 50 mg/m2 jest moim zdaniem przesłanką do umycia konstrukcji i ponownej obróbki strumieniowo-ściernej. Dotyczy to konstrukcji narażonych na klasę korozyjności wyższą niż C3 lub konstrukcji narażonych na częste zawilgocenie (kondensację).

PN-EN ISO 8503-2: 2012
Przygotowanie podłoży stalowych przed nakładaniem farb i podobnych produktów. Charakterystyki chropowatości powierzchni podłoży stalowych po obróbce strumieniowo-ściernej. Część 2: Metoda stopniowania profilu powierzchni stalowych po obróbce strumieniowo-ściernej. Sposób postępowania z użyciem wzorca.

Reklama

Rys. 1. Zasada pomiaru profilu chropowatości z wykorzystaniem taśmy replikacyjnej.

PN-EN ISO 8503-5:2017-04
Przygotowanie podłoży stalowych przed nakładaniem farb i podobnych produktów. Charakterystyka chropowatości powierzchni podłoży stalowych po obróbce strumieniowo-ściernej. Część 5: Metoda oznaczania profilu powierzchni taśmą replikacyjną.
Metoda w Polsce jest dość mało popularna, choć np. w branży „off shore” (Norsok, ASTM) jest często jedyną dopuszczoną metodą do oceny profilu chropowatości. Do wykonania pomiaru potrzebne są:

• taśma replikacyjna. Są dostępne taśmy o zakresach odwzorowania 20 do 50 µm, 33 do 85 µm i 40 do 115 µm;
• szpatułka do „ugniatania” pola pomiarowego zakończona kulką o średnicy 9 mm;
• mikrometr o sile nacisku do 1,5 N i dokładności ±5 µm. Powierzchnia  pomiarowa o średnicy 6,3 mm umożliwiająca pomiar w obszarze pomiarowym taśmy replikacyjnej.

Pomiar polega na dokładnym oczyszczeniu odcinka pomiarowego, np. za pomocą specjalnej masy (fot. 9). Następnie po oderwaniu jednego odcinka pomiarowego ze zwoju taśmy replikacyjnej i skalibrowaniu mikrometru (poprawka na nieodkształcalną warstwę taśmy). Grubość warstwy nieodkształcalnej powinna być podana przez producenta, na ogół wynosi 50 µm. Tę wartość należy odjąć od uzyskanego wyniku podczas pomiaru. Następnie taśmę przykleja się do badanej powierzchni i ugniata szpatułką (fot. 10), aż do uzyskania jednolitego ciemnego koloru. Po oderwaniu mierzy się taśmę mikrometrem (fot. 11). Uzyskany wynik, po uwzględnieniu wartości korygującej (grubość taśmy nieodkształcalnej), to średnia maksymalna odległość między „szczytami i dolinami” na powierzchni po obróbce strumieniowo-ściernej. Cały proces pomiaru zilustrowano na rysunku 1. Przyrządy i dokładność pomiaru można sprawdzić na wzorcach, np. komparatorach powierzchni (PN-EN ISO 8503-1 i 2).