W przypadku produktu wodorozcieńczalnego pierwszym etapem utwardzania jest odparowanie wody, dlatego wymagane są ciepłe i suche warunki. Po odparowaniu wody jednym z pierwszych produktów reakcji podczas utwardzania jest wodorotlenek alkaliczny (OH—) (zazwyczaj wodorotlenek potasu [KOH]). W przeciwieństwie do etanolu, który tworzy się podczas utwardzania produktu rozpuszczalnikowego, wodorotlenek pozostaje na powierzchni. W normalnych warunkach będzie się on neutralizować poprzez reakcję z atmosferycznym dwutlenkiem węgla (CO2) i wilgocią. 
W zależności od warunków pogodowych może upłynąć kilka tygodni lub miesięcy, zanim wodorotlenek zostanie przereagowany lub usunięty z powłoki i uzyska się neutralną powierzchnię.
Idealne warunki do nakładania wodorozcieńczalnych powłok krzemianowych lOZ to temperatura powierzchni od 20 do 25°C (68 do 77°F) i wilgotność względna między 40 a 50%. W tych warunkach utwardzanie do stopnia odporności na wodę można osiągnąć w ciągu 2 lub 3 godzin, chociaż typy o wysokim SOP mogą osiągnąć nierozpuszczalność w wodzie w ciągu godziny. Odsuwanie się od idealnych warunków wydłuża czas utwardzania powłok. Produkty wodorozcieńczalne nie powinny być stosowane w temperaturze poniżej 5°C (40°F), a wysokie temperatury mogą powodować zjawisko suchego natrysku. Powłoka musi być chroniona przed deszczem lub zroszeniem podczas okresu utwardzania. Chociaż nie jest to często wskazywane, przepływ powietrza jest również ważny dla suszenia wszelkich powłok wodorozcieńczalnych; zdecydowanie zaleca się korzystanie z wentylatorów w celu uniknięcia stagnacji powietrza. [7]*

Aby uniemożliwić malarzom nakładanie powłoki krzemianowej IOZ w warunkach klimatycznych, w których nie jest możliwe osiągnięcie zadowalającego utwardzenia, należy określić specyfikacje, aby zapewnić zastosowanie odpowiednich warunków dla powłoki krzemianowej na bazie rozpuszczalnika lub wody. Zasadą jest korzystanie z informacji zawartych w karcie technicznej wyrobu malarskiego podanych przez producenta.

Jakie problemy pojawiają się przy nadmiernej grubości IOZ?

Jednym z problemów z powłokami krzemianowymi IOZ, zwłaszcza rozpuszczalnikowymi, jest ich skłonność do tworzenia się pęknięć w przypadku zbyt dużych grubości; ale pękanie deseniowe (mud cracking) nie jest tak poważne, jak mogłoby się wydawać.
W przypadku wielu preparatów nie jest to widoczne, chyba że powłoka ma grubość setek mikronów (fotografia nr 2). Dla przeszkolonych i doświadczonych malarzy utrzymywanie grubości na odpowiednich poziomach nie powinno stanowić problemu. 

Należy przeprowadzić dokładną kontrolę wzrokową, aby upewnić się, że nie ma poważnych pęknięć, które wymagają naprawy. Drobne spękanie deseniowe (mud cracking) zwykle można pozostawić bez poważnych konsekwencji.
Autor A. Szokolik zauważa, że ​​nadmierna grubość może niekorzystnie wpływać na utwardzanie powłok krzemianowych wodorozcieńczalnych IOZ o wysokim stosunku SOP, stosowanych w mniej korzystnych warunkach otoczenia i sugeruje maksymalną grubość 150 μm (6 mils) dla tych materiałów. Prawdopodobnie byłaby to rozsądna górna granica dla każdej powłoki IOZ. [7]
Bardziej krytyczne jest jednak zapewnienie równomiernego nałożenia powłoki na każdą część konstrukcji. Aby to osiągnąć, docelowa grubość powłoki powinna wyeliminować szansę, że będą obszary o mniejszej grubości niż ~75 μm (3 mils). Aby to osiągnąć, wykwalifikowani malarze  powinni dążyć do malowania na DFT minimum <~100 μm (4 mils). Powinno to zapewnić wystarczającą powłokę na całej powierzchni, aby zminimalizować ryzyko przedwczesnego uszkodzenia w miejscach o niskiej grubości suchej powłoki.