Autophoretic Coating Chemicals jest unikatową technologią, zastępującą elektroforezę i klasyczne przygotowanie powierzchni jednym procesem. Jej założenia zostały opracowane w poł. lat 70. przez firmę Amchem.
W 1980 firma Henkel kupiła Amchem i zdecydowała o dalszym rozwoju tej technologii. Od 1980 do chwili obecnej firma Henkel opracowała cztery generacje produktów dopasowujące właściwości pokryć do aktualnych wymogów przemysłu.
Seria 700 - oparta na emulsji akrylowej. Charakteryzuje się wysoką odpornością antykorozyjną i odpornością na temperaturę. Technologia ta wykorzystuje w procesie chrom sześciowartościowy. Obecnie zastępowana jest przez serię 800 i 900.
Seria 800 - oparta na emulsji PVDC. Charakteryzuje się bardzo dobrą odpornością antykorozyjną, lepszymi walorami estetycznymi powierzchni. Niewątpliwą zaletą jest niska temperatura suszenia < 100°C.
Seria 1000 - najnowsza technologia, podobnie jak seria 700, oparta na żywicy akrylowej. Seria 1000 nie wykorzystuje jednak chromu. Jej największą zaletą jest niska temperatura suszenia (ok. 120°C) i możliwość stosowania jako powłoki dekoracyjnej farb proszkowych co nie było możliwe w serii 800.
Tabela 1. pokazuje, że technologia ACC 915 B zapewnia równie dobrą jak elektroforeza odporność antykorozyjną oraz odporność na temperaturę. Jednocześnie powłoka ACC posiada lepsze własności mechaniczne: wyższą twardość oraz udarność. Dodatkowo uzyskujemy powłokę o dobrych walorach estetycznych.
Mechanizm procesu malowania
Powłoka ACC nakładana jest metodą zanurzeniową. Powłoka powstaje w wyniku reakcji fizykochemicznych zachodzących na powierzchni detalu zanurzonego w kąpieli reaktywnej. Ten fakt ma ogromne znaczenie dla wydajności procesu produkcyjnego oraz stosowalności technologii. Detale w procesie ACC mogą być układane bardzo gęsto, gdyż do uzyskania prawidłowej powłoki wymagany jest jedynie przepływ farby pomiędzy detalami. Powłoka powstaje także we wnętrzu profili zamkniętych wszędzie tam, gdzie dotrze kąpiel, co nie jest możliwe do uzyskania podczas malowanie elektroforetycznego (nie ma wpływu powstawanie klatki Faradaya).
Farba autoforetyczna jest stabilizowaną emulsją. W farbie znajdują się także jony Fe3+, w obecności których emulsja jest stabilna. W chwili zanurzenia detalu w farbie rozpoczyna się trawienie jego powierzchni. Jony Fe3+ ulegają redukcji do drugiego stopnia utlenienia. Jony żelaza Fe2+ powodują destabilizację emulsji w pobliżu powierzchni detalu. Cząsteczki farby osiadają na powierzchni, tworząc jednorodną powłokę. Reakcja podlega samowygaszeniu w chwili, kiedy tworząca się powłoka zatrzymuje proces trawienia.
Komentarze (0)