Badania tego zjawiska doprowadziły do zastosowania w tynkach dodatków poprawiających hydrofobowość powierzchni, a więc pomagające „odpychać” wodę. Środkami hydrofobizującymi mogą być różnego rodzaju woski, związki silikonowe i inne. Jednakże i ten zabieg nie przyniósł pożądanych efektów. Stwierdzono, iż za absorpcję wody w powłoce utworzonej przez tynk mozaikowy odpowiadają hydrofilowe, a więc „lubiące” wodę związki. W związku z tym zaczęto eliminowanie surowców, które używane dotychczas do produkcji tynków zawierały grupy hydrofilowe i mogły powodować efekt bielenia. Ta droga okazała się skuteczna, gdyż pozwoliła na zmniejszenie do minimum bielenia wypraw tynkarskich, a dalsze modyfikacje pozwoliły na opracowanie takiego składu spoiwa do tynków, które nawet po długim okresie narażenia na wodę, nie wykazuje tendencji do bielenia.
Mierzenie odporności filmu na bielenie
W przypadku spoiw dyspersyjnych, a więc dyspersji polimerów, które używane są jako spoiwa m. in do tynków mozaikowych, badanie odporności powłoki na bielenie utworzonej z dyspersji bada się kilkoma metodami, w zależności od potrzeb i żądanych wyników.
Fot. 4. Badanie wodoodporności
Bielenie powłoki (filmu) dyspersji polimerów wpływa znacząco na jej wytrzymałość mechaniczną, głównie na szorowanie. Do badania przygotowuje się powłoki dyspersji nałożone na folię poliestrową według odpowiednich norm i przeprowadza się po określonym czasie kondycjonowania test odporności na szorowanie. Badanie prowadzi się jednocześnie na kilku próbkach, nie poddawanych działaniu wody i narażonych w ustalonym okresie czasu na działanie wody.
Fot. 5. Test odporności na szorowanie
Jako stopień odporności powłoki na działanie wody określa się tutaj procentowy spadek odporności na szorowanie powłoki moczonej w wodzie w stosunku do powłoki nie poddawanej badaniu wodoodporności. Badanie to można przeprowadzić według metod opisanych w PN-EN ISO 11998:2002 ASTM D 2486, ASTM D 4213 oraz w Metodach Badawczych Artura Pałasza (np. MBAP 19:2006 pkt. 3.6.13). Należy tutaj zauważyć, iż najprostszym sposobem oceny odporności filmu na działanie wody jej organoleptyczne sprawdzenie wyglądu powłoki przed i po działaniu wody oraz proste metody sprawdzenia wytrzymałości mechanicznej. W pracach badawczych prowadzonych w laboratorium wymagane jest jednak stosowanie określonych metodyk badawczych, które pozwalają na uzyskanie powtarzalnych i wiarygodnych wyników. Badanie odporności samych tynków mozaikowych na działanie wody prowadzi się według różnych metodach opisanych w ZUAT-ach, MBAP oraz np. w PN-B-10106:1997. Badanie odporności na działanie przeprowadza się podobnie jak w wyżej opisanej metodzie, gdyż porównuje się próbki poddawane działaniu wody (moczone w wodzie) z próbkami nie moczonymi. Zasada oznaczania wytrzymałości polega tutaj na ocenie przyczepności metodą odrywania hydraulicznego próbek tynków moczonych w wodzie i nie poddawanych działaniu wody, a także wykonaniu badania odporności na uderzenie. Badanie przyczepności wykonuje się za pomocą mechanicznego aparatu odrywowego, który określa siłę, przy której od powierzchni tynku został oderwany krążek przymocowany do zaprawy klejem epoksydowym.
Komentarze (0)