Przełom w dziedzinie środków ochrony drewna w Polsce nastąpił w połowie lat 80. XX w. Coraz ostrzejsze wymagania ekotoksykologiczne stawiane fungicydom, w ciągu zaledwie kilku lat przyczyniły się do zaprzestania produkcji szeregu preparatów nadmiernie toksycznych. Spośród fungicydów stosowanych dawniej w ochronie drewna tylko nieliczne znajdują dalsze zastosowanie (np. sole boru i związki miedzi).
Brak jasnej i konsekwentnej polityki dopuszczania produktów toksycznych na rynek, a szczególnie brak skutecznych narzędzi kontroli tego rynku, umożliwiał pojawianie się preparatów zupełnie przypadkowych. Niektóre z wprowadzonych na nasz rynek środków ochrony drewna przed grzybami i owadami - szkodnikami drewna, pod względem skuteczności działania nie odpowiadają wymaganiom obowiązujących norm atestacji.
Dopuszczenie do obrotu i stosowania środków do ochrony drewna wymaga wspólnych decyzji: Instytutu Technologii Drewna w Poznaniu i Instytutu Techniki Budowlanej w Warszawie, uzgodnionych z Państwowym Zakładem Higieny (PZH). Decyzje te są podejmowane w oparciu o opinie Komisji Naukowo-Technicznej ds. Ochrony Drewna, które są wynikiem badań atestacyjnych dotyczących skuteczności działania tych preparatów oraz prób toksykologicznych
Wymagania dla nowoczesnych środków ochrony drewna grupowane są obecnie w następujących obszarach.
2. Wymagania techniczne i ekonomiczne, m.in. w zakresie zdolności wnikania w drewno, wpływu na wytrzymałość i zapalność drewna, działania korodującego na łączniki metalowe, niski koszt składników itp.
3. Wymagania ekotoksykologiczne i toksykologiczne m. in. w zakresie badań: działania mutagennego (równolegle kilkoma metodami), działania drażniącego na skórę, określania wartości toksycznej LD50 (w stosunku do organizmów stałocieplnych np. szczurów).
Przewiduje się rozszerzanie badań w zakresie oznaczeń ekotoksykologicznych, a szczególnie - określania wartości toksycznych w stosunku do dżdżownic, mikroorganizmów glebowych, ptaków (drogą pokarmową), pszczół, ryb, glonów itp.
