• rozporządzenie z 13 czerwca 2003 r. w sprawie wymagań w zakresie pomiarów wielkości emisji (Dz. U. z 2003 r. nr 110, poz. 1057).
Założoną w Dyrektywie docelową redukcję emisji VOC można osiągnąć albo poprzez odzyskiwanie rozpuszczalników (adsorpcja, absorpcja i/lub kondensacja) lub ich spalanie (termiczne lub katalityczne) albo przez stosowanie wyrobów lakierowych o zmniejszonej zawartości substancji lotnych (farby wodorozcieńczalne, high solids, bezrozpuszczalnikowe, proszkowe, utwardzane radiacyjnie). Stosowanie wodnych wyrobów lakierowych i wyrobów lakierowych o wysokiej zawartości substancji stałych związane jest z pewnymi niedogodnościami aplikacyjnymi. Wydaje się natomiast, że niezagrożoną pozycję na rynku wyrobów lakierowych o zmniejszonej szkodliwości mają farby proszkowe oraz utwardzane radiacyjnie. Obydwie technologie są stosowane wyłącznie w przemyśle, gdzie przy odpowiednim zaprojektowaniu linii technologicznych można uzyskać jednocześnie poprawę ochrony środowiska, poprawę wydajności oraz poprawę parametrów użytkowych powłok. Na obiektach mostowych można zastosować farby proszkowe do zabezpieczania drobnogabarytowego osprzętu i elementów ekranów akustycznych. Drugim aktem prawnym, obowiązującym w UE, jest Dyrektywa 2004/42/EC w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących ograniczenia emisji lotnych związków organicznych powstających w wyniku stosowania rozpuszczalników organicznych w niektórych farbach, lakierach, preparatach do odnawiania pojazdów. Na podstawie tej dyrektywy wydano rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z 20 października 2005 r. (Dz. U. nr 216, poz. 1826). Zgodnie z rozporządzeniem, farby objęte dyrektywą podzielono na dwie kategorie: A – farby dla budownictwa, B – farby do odnawiania pojazdów, dla których przyjęto wartości progowe VOC. Wyroby lakierowe zawierają obok lotnych substancji organicznych jeszcze inne substancje szkodliwe, których stosowanie jest znacznie ograniczone lub całkowicie zabronione. Dotyczy to m. in. pigmentów antykorozyjnych, takich jak minia ołowiowa i związki sześciowartościowego chromu, które są zaliczone do substancji niebezpiecznych zgodnie z Dyrektywą 1997/69/EC. W załączniku II do Dyrektywy Europejskiej 2000/53/EC, nowelizowanym co dwa lata, zdefiniowane są odstępstwa od wymagań dyrektywy, oparte na decyzji 2002/526/EC z 27 czerwca 2002 r. Zgodnie z tą decyzją, przeciwną w stosunku do pierwotnych założeń, sześciowartościowy chrom może być stosowany w farbach do czerwca 2007 r., pod warunkiem stosowania odpowiednich przepisów dotyczących zdrowia, bezpieczeństwa i ochrony środowiska. Stosowanie ołowiu jako stabilizatora w farbach antykorozyjnych dozwolone jest do połowy roku 2005. Ołów w farbach do malowania metodą elektroforezy spełnia funkcje katalizatora i inhibitora korozji, jednak jego zastosowanie inne niż tylko stabilizatora, zostało zabronione w połowie roku 2003. W oparciu o Dyrektywę Europejską 1999/13/EC dotyczącą emisji lotnych związków organicznych w farbach do malowania elektroforetycznego ograniczone jest również stosowanie rozpuszczalników, jak również środków neutralizujących, takich jak aminy i kwasy organiczne oraz lotnych składników spoiw, np. formaldehydu i monomerów izocyjanianowych. Obecnie tylko kilka jednoskładnikowych farb do kata- i anaforezy spełnia wymagania przepisów, ale dobrym rozwiązaniem mogą być farby dwuskładnikowe, o małej zawartości rozpuszczalników, oparte na żywicach niskocząsteczkowych. Problem zanieczyszczania środowiska związkami ołowiu występuje jeszcze podczas usuwania starych powłok zawierających minię ołowianą podczas renowacji obiektów mostowych. Sprawę tę reguluje Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 14 stycznia 2004 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy czyszczeniu powierzchni, malowaniu natryskowym i natryskiwaniu cieplnym (Dz. U. z 2004 r. nr 16, poz. 156). Obiekty takie muszą być całkowicie osłonięte podczas tych prac, a wszelkie odpady zbierane.
Komentarze (0)