- związki o małej masie cząsteczkowej są bardziej agresywne aniżeli ich wyższe homologi, np. alkohol metylowy rozmiękcza większość powłok, natomiast wyższe alkohole, począwszy od butylowego, nie wykazują takich własności;
- przy różnych związkach o podobnej masie cząsteczkowej bardziej agresywne są te, które mają wbudowane grupy funkcyjne, jak alkohole (OH-), aminy (NH2-), etery (-O-);
- odporność powłoki polimerowej na działania chemikaliów wzrasta wraz ze wzrostem gęstości usieciowienia (powstanie trójwymiarowej struktury), która tworzy jakby sferyczną przeszkodę ograniczającą penetrację przez małe molekuły. Polimery o łańcuchach liniowych ulegają większej penetracji aniżeli polimery rozgałęzione. Cząsteczki związku chemicznego wnikają w głąb powłoki powodując jej pęcznienie, rozrywanie łańcuchów i ekstrakcję polimeru;
- procesem złożonym jest hydrofilność medium. Sam związek chemiczny, inertny w stosunku do powłoki, absorbuje się we wszystkich jej porach i nieszczelnościach. Jeżeli po przerwaniu kontaktu z medium jest możliwość odparowania zaabsorbowanego medium – nic się nie dzieje, powłoka zachowuje stan wyjściowy. Jednakże, kiedy hydrofilne medium pozostanie w porach powłoki, a zostanie ona poddana działaniu wody, wówczas w wyniku osmozy może wystąpić spęcherzenie powłoki;
- podobne zjawisko może wystąpić, kiedy magazynowane medium ulega hydrolizie pod wpływem wody, która, jako zanieczyszczenie, przedostanie się do ładunku.
Zdegradowana powłoka przestaje być wystarczającą barierą metalowego podłoża przed działaniem środowiska, wymaga więc renowacji. Biorąc pod uwagę koszty związane zarówno z eksploatacją obiektu, jak i opłatami za korzystanie ze środowiska – renowację pokryć należy przeprowadzić wówczas, kiedy zdegradowana jest tylko powłoka nawierzchniowa, a nie, jak to się dzieje na ogół w Polsce, kiedy powłoki ochronne leżą już pod konstrukcją a ubytki na metalu tworzą głębokie wżery, jak to pokazano na rys. 1.Przeprowadzenie renowacji mającej na celu usunięcie jedynie zdegradowanej powłoki nawierzchniowej z pozostawieniem dolnych warstw systemu malarskiego nie wymaga stosowania ton ścierniwa (koszt utylizacji), ogranicza zużycie farb i związaną z tym emisję do atmosfery rozpuszczalników organicznych a uszczelnienie systemu nową powłoką nawierzchniową przedłuża jego trwałość o ok. 50%.
