W każdym przypadku pierwszą czynnością przy renowacji winno być bardzo dokładne zmycie konstrukcji czystą wodą ciepłą lub zimną, z użyciem detergentu lub bez, pod ciśnieniem 10-25 MPa. Dobór roztworu myjącego i jego temperatura zależne są od stopnia zabrudzenia konstrukcji i rodzaju widocznych zanieczyszczeń (błoto, smary oleje, osady wykrystalizowanej soli, porosty itp.) Proces ten, obok usunięcia zanieczyszczeń widocznych, w znacznym stopniu usuwa z konstrukcji zanieczyszczenia jonowe.
W zależności od stanu powłoki ochronnej, zakres renowacji może być następujący:
- Renowacja kosmetyczna – nastąpiła utrata połysku, ewentualnie nieznaczna zmiana barwy powłoki nawierzchniowej, kredowanie powłoki nie przekracza wzorca 3 wg PN-EN ISO 4628/6. Nie stwierdzono wad typu spęcherzenie, złuszczenie, spękanie. Nie jest widoczne przekorodowanie pokrycia (RiO wg PN-EN ISO-4628/3). Przyczepność do podłoża i międzywarstwowa jest porównywalna z przyczepnością nowo nałożonego pokrycia. W takim przypadku, po zmyciu powierzchni, należy ją lekko omieść ścierniwem, aby usunąć zdegradowaną, wierzchnią część powłoki nawierzchniowej i pomalować jedną warstwą powłoki nawierzchniowej. Jeżeli mycie odbywało się wodą z dodatkiem ścierniwa, wówczas omiecenie ścierniwem nie jest konieczne. Jest to najkorzystniejszy system odnawiania pokrycia, który pozwala przedłużyć jego trwałość o 50%.
Należy usunąć warstwę nawierzchniową, najlepiej wodą pod wysokim ciśnieniem. Można również zastosować metodę strumieniowo--ścierną na sucho lub jedną z mokrych metod przygotowania powierzchni. Miejsca ewentualnych ubytków powłoki do podłoża oczyścić do określonego stopnia przygotowania wg PN-EN ISO 8501-2, zależnego od wymagań dla farby przeciwkorozyjnej, przeznaczonej do renowacji. Ubytki powłoki uzupełnić farbą przeciwkorozyjną. Nałożyć na całą powierzchnię konstrukcji cienką powłokę międzywarstwową (30-40 μm) oraz powłokę nawierzchniową.
- Renowacja znacznie zdegradowanej powłoki – powłoka nawierzchniowa uległa dość znacznej degradacji. Utraciła przyczepność do międzywarstwy, spękanie, odpadanie i/lub ewentualne pęcherze są rozproszone. Przekorodowania przekraczają klasę Ri 4 wg PN-EN ISO 4628/3, ale nie przekraczają 15% powierzchni. Przyczepność pokrycia do podłoża osłabiona jedynie w miejscach sąsiadujących z wadami lub przekorodowaniem. Na ok. 50% powierzchni pokrycie wykazuje dobrą przyczepność do podłoża i międzywarstwową (za wyjątkiem powłoki nawierzchniowej) i gwarantuje jeszcze dobrą izolację od środowiska. Usunąć całą zdegradowaną powłokę, miejsca przekorodowań oczyścić aż do zdrowej powłoki, osiągając określony stopień przygotowania powierzchni wg PN-EN ISO 8501-2. Pozostająca na powierzchni powłoka musi mieć skośnie sfazowane brzegi, tak aby ich krawędzie nie były uszkodzone i mocno przylegały do podłoża. W razie potrzeby należy powłokę schropowacić, tak aby zapewnić wystarczająco dobrą przyczepność. Odsłonięte podłoże zagruntować farbą przeciwkorozyjną (1 lub 2 warstwy w zależności od systemu), na całą powierzchnię nałożyć powłokę międzywarstwową i nawierzchniową.
