Problemy z aplikacją
Jak już wspomniałem, trudno doszukać się w malowaniu proszkowym jakiejś niezwykłej tajemnicy mogącej zagwarantować uzyskiwanie lepszych, bardziej trwałych powłok niż udaje się to naszym konkurentom. Wynika to głównie z tego, że proces napylania podlega dość jasnym regułom, które właściwie przestrzegane niemal gwarantują końcowy sukces. W aplikacji farb proszkowych kluczowymi elementami, mającymi wpływ na występowanie wad gotowej powłoki są:
• Problemy z właściwym ładowaniem farby i/lub uziemieniem pokrywanych elementów.
• Nierównomierne, niejednorodne podawanie proszku.
• Wszelkiego rodzaju zanieczyszczenia wynikające z błędów aplikacji.
Zanieczyszczenie jednego proszku drugim.
Jako główny powód trudności z zachowaniem właściwej jakości uzyskiwanych powłok proszkowych są podawane przeważnie różne aspekty problemów z ładowaniem farby. Jest to tylko część prawdy, ponieważ wydajność ładowania ma przede wszystkim wpływ na efektywność procesu, czyli skuteczność napylania liczoną procentową ilością cząstek farby osiadających na detalu i nietrafiających do systemu odzysku. Dla większości aplikatorów elektrostatycznych dostępnych na rynku nie istnieje problem dostatecznego ładowania proszku. Zdecydowanie groźniejsze jest, kiedy ilość dostarczanego ładunku jest za duża w stosunku do rzeczywistych potrzeb procesu. Głównym rezultatem takiego zjawiska jest wsteczna jonizacja, występująca równolegle z problemami uziemienia detali. Zbyt wiele ładunku na powierzchni wywołuje jonizację powietrza również pomiędzy cząstkami farby, w wyniku czego gotowa utwardzona warstwa będzie nierówna, a najczęstszym objawem problemu jest pojawienie się tzw. skórki pomarańczowej zamiast gładkiej, równomiernej powłoki. W niektórych przypadkach, kiedy skuteczność uziemienia jest bardzo niska napylenie warstwy o wymaganej, dostatecznej grubości może okazać się po prostu niemożliwe.
Komentarze (0)