Rys. 1. Komora BS1 Erichsen zastosowana do symulacji warunków korozyjnych.
Właściwości powierzchniowe powłoki cynkowej zależą również w dużej mierze od parametrów procesu cynkowania zanurzeniowego, głównie od składu chemicznego kąpieli oraz jej temperatury. Dodatki stopowe, aluminium, niklu, cyny i in., wpływają w znaczny sposób na strukturę powłoki oraz jej odporność korozyjną. Ciekawe jest zwłaszcza oddziaływanie niklu, który stosowany w ilości do 0,05% w kąpieli cynkowej stabilizuje przebieg reakcji żelaza z cynkiem, zapobiegając wspomnianemu wcześniej efektowi Sandelina. Powłoka otrzymana na stali w procesie tradycyjnym (ok. 450ºC) zbudowana jest z dyfuzyjnej warstwy przejściowej oraz warstwy zewnętrznej h. Warstwa dyfuzyjna składa się z faz międzymetalicznych z układu żelazo-cynk: G/G1, δ1 oraz z, narastających na powierzchni metalizowanego stopu żelaza w kąpieli cynkowej zgodnie z prawami dyfuzji i rozpuszczania [6]. Struktura warstwy przejściowej odpowiedzialna jest za dobrą przyczepność powłoki cynkowej do podłoża, jak również za odporność korozyjną powłoki. Podczas zanurzania w temperaturze 530-560ºC (proces wysokotemperaturowy) tworzy się bardziej równomierna powłoka, zbudowana prawie w całości z faz międzymetalicznych Fe-Zn. Składa się ona głównie z fazy δ1 oraz mieszaniny faz δ1+h. W przypadku procesu wysokotemperaturowego przeważnie nie występuje warstwa zewnętrzna cynku h. Powierzchnia wyrobów cynkowanych wysokotemperaturowo ma więc zabarwienie jasnoszare do metalicznego i jest szorstka w porównaniu z gładką i posiadającą metaliczny połysk powierzchnią ocynkowaną w temperaturze 440-450ºC.
Kolejnym czynnikiem wpływającym na właściwości powierzchniowe powłoki cynkowej jest oddziaływanie środowiska, jego agresywność oraz czas ekspozycji na czynniki zewnętrzne. Ciągle jeszcze panuje pogląd, że najkorzystniej jest malować sezonowaną powłokę cynkową. Sezonowanie wpływa na adhezję powłok lakierowych do powłok cynkowych, co jest wynikiem zmian stanu powierzchni cynku, w zależności od okresu i warunków sezonowania. Po utworzeniu powłoki cynkowej, cynk reaguje z tlenem z powietrza i po upływie 24 do 48 godzin od nałożenia na stal jego powierzchnia pokrywa się tlenkiem cynku. Następnie tlenek cynku pod wpływem wilgoci przechodzi w wodorotlenek cynku. Tlenek i wodorotlenek cynku reagują z dwutlenkiem węgla z powietrza i tworzą się węglany cynku. Utworzone w ostatnim etapie korozji węglany cynku są dobrze przyczepne do powierzchni. Tworzą zwartą i szorstką warstwę, do której powłoki lakierowe mają dobrą przyczepność. Jednak ze względu na obecne w atmosferze zanieczyszczenia, takie jak siarczki i chlorki, na powierzchni cynku mogą tworzyć się rozpuszczalne w wodzie siarczany i chlorki cynku, które powodują powstawanie szeregu wad powłoki. Obecność w produktach korozji cynku jonów siarczanowych stwierdzono nawet w atmosferze wiejskiej [7].
