Powłoki hybrydowe stosuje się również do pokrywania plastikowych soczewek okularowych. Wykonane są one najczęściej z poliwęglanu. Takie soczewki posiadają wiele zalet. Są lekkie, mają doskonale właściwości optyczne, są także odporne na uderzenia. Jedyną w zasadzie wadą tego typu soczewek jest słaba odporność na ścieranie. Pod tym względem szkło zachowuje się o wiele lepiej. Nieustanne przecieranie soczewek poliwęglanowych przy wszechobecnych w powietrzu mikroskopijnych drobinkach nieorganicznych powoduje niewidoczne rysy, które jednak przyczyniają się do powolnego pogorszenia właściwości optycznych. Dlatego w produkcji soczewek poliwęglanowych zaczęto stosować pokrywanie przezroczystymi powłokami hybrydowymi, które dzięki posiadaniu w swej strukturze łańcuchów siloksanowych (krzem-tlen) odznaczają się dobrą odpornością na ścieranie. Polimeryczne struktury organiczne (poliakrylany i polimetakrylany) nadają tym powłokom przezroczystość, elastyczność i dobrą przyczepność do podłoża. Pokrycie hybrydami nadaje soczewkom z PC odporność na ścieranie nieznacznie tylko gorszą od odporności na ścieranie soczewek szklanych. Oczywiście, do aplikacji tych powłok stosuje się metodę zol-żel. Zol nakłada się na soczewkę technologią nazywaną "spin coating". Polega ona na tym, że na wirującą z dużą prędkością soczewkę wylewa się niewielką ilość zolu, który pod wpływem siły odśrodkowej rozlewa się równomiernie po całej soczewce. Następnie całość utwardza się termicznie, z reguły w temperaturach 100-140°C. Stosowanie powłok hybrydowych powoduje jednak, że soczewki poliwęglanowe są droższe od tradycyjnych soczewek szklanych.
Powłoki hybrydowe mogą również pełnić funkcje estetyczne. Przykładem tego typu zastosowania jest barwienie wyrobów szklanych. Tradycyjne barwienie szkła jest procesem dość skomplikowanym i wiąże się z użyciem substancji toksycznych (CdS,CdSe) oraz z wysokimi kosztami. Alternatywną drogą są właśnie lakiery o strukturze hybrydowej, nakładane metodą zol-żel, które posiadają bardzo dobrą przyczepność do szkła, odporność chemiczną i mechaniczną. Czynnikami barwiącymi są w tym przypadku typowe barwniki organiczne, które posiadają bardzo dobre powinowactwo do hybrydowej struktury materiału powłokowego. Rys. 5 pokazuje szkło barwione poprzez pokrywanie powłokami hybrydowymi.
Jakub Kurek
