Efekt klatki Faradaya opisuje problem z napylaniem farby i osiadaniem jej na wewnętrznych, zagłębionych powierzchniach malowanego detalu. Powodem zaistnienia efektu jest opór stawiany przez linie sił pola elektrostatycznego. Linie sił pola są gęstsze tam, gdzie odległość elektrody aplikatora od detalu malowanego (uziemienia) jest mniejsza. W tych częściach detalu farba proszkowa osiada najłatwiej i jej warstwa jest najgrubsza. Efekt klatki Faradaya może być ograniczony przez zmniejszenie wielkości prądu ładowania farby proszkowej, zastosowanie właściwej dyszy natryskowej dostosowanej do kształtu pokrywanego detalu, kontrolę wydatku napylanej farby oraz regulację odległości aplikatora od pokrywanego detali.
Wsteczna jonizacja
pojawia się wtedy, gdy pole elektrostatyczne na powierzchni pokrywanego detalu osiąga stan, w którym zaczyna się jonizować powietrze pod napyloną warstwą farby proszkowej. Uwalniane jony dodatnie wywołują wady napylonej warstwy i utrudniają dalsze osiadanie proszku. Możliwymi przyczynami występowania problemu są:
Jeżeli prąd ładowania jest za wysoki, powierzchnia pokrywanego detalu może nie być w stanie odebrać zwiększonej ilości napływających jonów. Pomocą w ograniczeniu efektu wstecznej jonizacji są kolektory jonów oraz automatyczne systemy kontroli prądu płynącego w układzie aplikatora. W przypadku prostszych rozwiązań sprzętu natryskowego pozostaje obniżenie napięcia ładowania napylanej farby i kontrola odległości aplikatora do pokrywanego detalu. Odległość ta powinna wynosić około 25 cm (o ile nie ma specjalnych zaleceń producenta sprzętu aplikacyjnego) i zmiana tej wielkości na własną rękę powinna być dobrze przemyślana.
Aplikator pulsacyjnie podaje farbę do napylaniaFalowanie zasilania napylanej farby może być spowodowane przez:
Komentarze (0)