Śruty wysokowęglowe natomiast, według I. Horowitza, cyklicznie rozpadają się na drobniejsze części posiadające ostre krawędzie tnące, które następnie zaokrąglają na mniejsze ziarna śrutu jak to pokazuje rysunek 1. Fakt nie rozbijania się ziaren śrutów niskowęglowych potwierdza uzyskiwanie znacznie przedłużonego czasu zużywania się części roboczych oczyszczarek narażonych na bezpośredni kontakt ze śrutem, średnio o około 30 % w stosunku do śrutów staliwnych wysokowęglowych. Wyższa trwałość śrutów niskowęglowych powoduje obniżenie poziomu pylenia i powstawanie od 10 do 40 % mniejszej ilości odpadu w jednostce czasu pracy. Powstają też zyski ekonomiczne pośrednie w postaci niższych kosztów transportu ścierniwa nowego, transportu wewnętrznego śrutu i wywożonej ilości odpadu oraz jego utylizacji w jednostce czasu (miesiąc, rok).
Wykres 1 ilustruje własność śrutów, zwłaszcza niskowęglowych do wytwarzania podczas pracy optymalnego składu mieszanki roboczej. Na czerwono zaznaczono śrut nowy, zasypany do oczyszczarki, a na niebiesko śrut przepracowany stanowiący mieszankę roboczą. W mieszance roboczej nie może zabraknąć żadnej z wielkości śrutu.
Własności śrutów niskowęglowych:
Gęstość właściwa: 7,5 kg/dcm3 - według norm dla obu rodzajów śrutu winna być wyższa niż 7,0 kg/dcm3.
Ciężar nasypowy: 4,35 do 4,55 kg/dcm3. Średnio 4,4 kg/dcm3 - zależy od wielkości ziaren śrutu i jest wyższy dla ziaren grubszych.
Twardość w skali Vikersa: 420 do 480 HV (41 do 45 HRC) - według normy może być 390 do 520 HV. Przepracowany śrut niskowęglowy ulega samo utwardzeniu nawet do 40 HV powyżej twardości początkowej. Mechanizm tego utwardzania ziaren śrutu, jak też i powierzchni metalowej (kulowania) pokazuje rysunek 2.
Rysunek 2. Utwardzanie powierzchniowe śrutu i powierzchni metalowej według I. Horowitza
Zjawisko utwardzania się powierzchni śrutu nie występuje podczas użytkowania śrutów wysokowęglowych. Śrut wysokowęglowy okrągły winien mieć twardość 390 do 530 HV, czyli prawie identyczną jak śrut niskowęglowy.
Struktura wewnętrzna ziaren ściernych śrutu staliwnego niskowęglowego powinna mieć według normy strukturę bainityczną lub martenzytyczną, w co najmniej mniej 85 % oraz może zawierać najwyżej 5 % wtrąceń struktur ferrytycznych i perlitycznych. Jest to warunek konieczny dla zachowania wybitnych własności śrutu staliwnego niskowęglowego w postaci jego wysokiej twardości, skrawności i trwałości. Niektórzy producenci śrutu niskowęglowego nazywają go z racji jego struktury wewnętrznej śrutem „bainitycznym”.
Komentarze (0)