Właściwości nowoczesnych emalii wodorozcieńczalnych opisuje norma PN-C-81907: 2003 Wodorozcieńczalne farby nawierzchniowe. Nazwa "farby" jest tożsama w tym przypadku z nazwą "emalie" i zgodna z obowiązującym nazewnictwem wg PN-EN 977-1.
Przedmiotem normy są wodne jednoskładnikowe farby nawierzchniowe, przeznaczone do ochronno-dekoracyjnego malowania powierzchni drewnianych lub drewnopochodnych, tynku, płyt kartonowo-gipsowych. W zależności od przeznaczenia norma dzieli farby na rodzaje:
o I - na metal, bez uprzedniego gruntowania, o II - do podłóg, o III - na inne podłoża np. drewno.
Zakres badań normy obejmuje określenie ich cech ciekłych jak: gęstości, rozlewności czy zdolności rozcieńczania wodą oraz badanie powłok w zakresie: czas wysychania, krycie jakościowe, połysk, odporność na odrywanie od podłoża, czas tłumienia (twardość), ścieralność, odporność powłoki na działanie wody, 5 % roztworu Na2CO3, odporność na rozpylona mgłę solną.
Wyroby wodorozcieńczalne wypierają powoli rozpuszczalnikowe emalie alkilowe (ftalowe), chociaż również i w tej dziedzinie nastąpił postęp zmierzający do ochrony zdrowia. W miejsce aromatycznych rozpuszczalników wprowadza się odaromatyzowaną benzynę lakową oraz sykatywy bezołowiowe.
Emalie rozpuszczalnikowe tzw. ogólnego stosowania, stanowią znaczny udział na rynku wyrobów lakierowych. Ich klasyfikację oraz wymagania, jakie powinny spełniać, opisuje norma PN-C-81607: 1998 Emalie olejno-żywiczne, ftalowe, ftalowe kopolimeryzowane styrenowane. Emalie wodorozcieńczalne i rozpuszczalnikowe mogą być nakładane bezpośrednio na surowe drewno lub po jego zagruntowaniu podkładem wskazanym przez producenta.
Istotnym czynnikiem wpływającym na jakość wymalowania jest prawidłowe przygotowanie podłoża, na które nakładany jest wyrób lakierowy. Ma to szczególne znaczenie przy tzw. przemalowywaniu drewna tzn. o przy odnawianiu starej powłoki, o na powłokę z emalią rozpuszczalnikową nanosi się emalię wodorozcieńczalną.W takich przypadkach konieczne jest dokładne usunięcie starej powłoki, gdyż "niechlujstwo" w przygotowaniu podłoża spowoduje spękanie powłoki, a w następstwie jej złuszczenie.
Właściwe dobranie rodzaju emalii i staranne wykonanie wymalowań elementów drewnianych, eksponowanych na zewnątrz budynków pozwoli na uzyskanie szczelnej powłoki, chroniącej drewno przed czynnikami atmosferycznymi. Efektem "niedomalowania" lub wadliwego przygotowania podłoża, jest nieszczelna powłoka lakierowa, w której pod wpływem różnic temperatur i opadów atmosferycznych tworzą się mikropęknięcia. Wskutek nich, następuje zwiększenie wilgotności drewna, "dające" pożywkę dla grzybów oraz łuszczenie się powłoki, a więc krótszą jej trwałość.
Komentarze (0)