Drewno jako materiał zawierający celulozę, ligninę jest atrakcyjnym źródłem pożywienia także dla niektórych owadów technicznych szkodników drewna. Organizmy te przez wyspecjalizowany aparat enzymatyczny przystosowują drewno do swoich potrzeb odżywczych. Inne wykorzystują drewno jako miejsce schronienia. Drążenie sieci tuneli w drewnie pogarsza właściwości techniczne drewna, a także cechy estetyczne, poprzez tworzenie przez owady widocznych na powierzchni drewna otworów wylotowych i wysypującą się mączkę drzewna.
Zmiany Drewna – Naturalna Trwałość
Narażenie na bezpośrednie działanie czynników atmosferycznych (łączących szereg oddziaływań fizycznych i chemicznych) i biotycznych prowadzi do znanego powszechnie efektu szarzenia drewna (np. płoty, parkany, bramy itp.). Jest to rezultat jednoczesnego działania grzybów atakujących i rozwijających się na powierzchni i w przypowierzchniowych warstwach drewna, światła (działania fotochemicznego – zwłaszcza działania promieniowania ultrafioletowego), wody (pęcznienie i kurczenie się drewna w rezultacie sorpcji i desorpcji wody), wiatru. Nasilenie zmian zależy od warunków klimatycznych (większe zmiany w klimacie górskim i nadmorskim), usytuowania elementu budowlanego i stopnia jego ekspozycji, konfiguracji budowli – możliwości gromadzenia i odprowadzania opadów, występowania okapów itp. Działanie światła powoduje powolną fotolizę – zwłaszcza częściową delignifikację wskutek fotooksydacji ligniny. Najszybciej zmiany fotolityczne występują na powierzchniach o ekspozycji południowej i południowo-zachodniej. Duże znaczenie dla naturalnej trwałości drewna ma udział w jego budowie substancji „dodatkowych”, takich jak żywice, olejki eteryczne, garbniki, barwniki, związki białkowe, witaminy, skrobia, tłuszcze, związki mineralne, substancje woskowe i inne. Często drewno zawierające większe ilości tych substancji charakteryzuje się większą gęstością. Większa zawartość garbników, żywic, barwników substancji woskowych z reguły wskazuje na większą odporność drewna na działanie czynników biologicznych. Wśród wielu gatunków drewna znajdują się więc też takie, które wykazują naturalną większą odporność na działanie czynników niszczących. Większość powszechnie występujących w Europie i mających znaczenie gospodarcze gatunków drewna należy jednak do dość podatnych na rozkład powodowany przez grzyby, owady czy uszkodzenia powodowane przez czynniki atmosferyczne. Wskazania w tym zakresie zawiera PN-EN 350-2 „Trwałość drewna i materiałów drewnopochodnych – Naturalna trwałość drewna litego – Wytyczne dotyczące naturalnej trwałości i podatności na nasycanie wybranych gatunków drewna mających znaczenie w Europie”. Wobec grzybów powodujących np. brunatny rozkład drewna, drewno dębowe należy do klasy II (trwałe, ubytek masy 0 do 5%, czas pracy 15 do 25 lat), drewno modrzewiowe, sosnowe (twardziel) do klasy III (średnio trwałe, ubytek masy 5 do 10%, czas pracy 10 do 15 lat), drewno świerkowe, jodłowe do IV klasy (mało trwałe, ubytek masy 10 do 30%, czas pracy 5 do 10 lat), drewno bukowe, topolowe do V klasy (nietrwałe, ubytek masy ponad 30%, czas pracy do 5 lat).
Komentarze (0)