Czas gwałtownego rozwoju materiałów syntetycznych, nowe zastosowania
Możemy wyróżnić dwie zasadnicze funkcje powłok, funkcję dekoracyjną i ochronną. Efekt dekoracyjny zapewniony jest przez kolor, połysk i fakturę powłoki lub kombinację tych wszystkich cech, a ochronę zawdzięczamy efektowi barierowemu lub aktywnej ochronie chemicznej uzyskiwanej dzięki odpowiedniemu doborowi pigmentów i wypełniaczy zawartych w farbie. Typowy skład każdej farby to substancja błonotwórcza, pigmenty i wypełniacze, rozpuszczalniki i środki pomocnicze. Znane są wyroby lakiernicze, które nie zawierają niektórych spośród wymienionych składników (np. lakiery - pigmentów i wypełniaczy, farby proszkowe - rozpuszczalników), jednak zawsze niezbędnym składnikiem zapewniającym utworzenie powłoki jest substancja błonotwórcza. To jej zawdzięczamy, że z farby tworzy się powłoka. A dalsza część artykułu poświęcona będzie na skrócony i bardzo uproszczony przegląd możliwych żywic stosowanych w przemyśle farb, ukazując równocześnie ich mnogość i niezliczone możliwości modyfikacji. Technologia produkcji farb sięga początków historii. Jednak droga od naturalnych materiałów i naturalnych materiałów modyfikowanych chemicznie do powszechnie dostępnych syntetycznych żywic rozpoczęła się w początkowych latach dwudziestego wieku. Najważniejszą przyczyną, dzięki której żywice syntetyczne odniosły spektakularny sukces była możliwość dostosowania ich właściwości do licznych miejsc aplikacji i dobra powtarzalność ich właściwości oraz z drugiej strony praktycznie nieograniczona dostępność. Żywice schnące, takie jak żywice kopalne, kalafonia, damar, szelak jako pochodzące z odległych regionów świata miały bowiem zasadniczą wadę w postaci ograniczonej dostępności.
Oprzyjmy się zatem o chemiczną naturę tych powszechnie znanych i stosowanych do dzisiaj substancji.
- Rok 1920 - pierwsza estryfikacja gliceryny bezwodnikiem ftalowym doprowadziła wkrótce do możliwości powstania żywic, które zastąpiły naturalne utwardzające się żywice (oleje schnące)
- Rok 1923 - wprowadzenie lakieru nitrocelulozowego. Dzięki dobrej wytrzymałości i szybkiemu schnięciu umożliwiło to rewolucję w przemyśle samochodowym, skracając czas wykańczania pojazdów z tygodni do godzin.
