Pompy do farb wodnych i „high solid”
W obecnej chwili na rynku zauważalny jest trend do zmiany farb i lakierów na farby wodne. Ma to oczywiście uzasadnienie w dbałości o środowisko zarówno w wymiarze globalnym, co regulują dyrektywy, ale również w lokalnym, gdzie wdychanie szkodliwych rozpuszczalników można wyeliminować stosując wspomniane farby wodorozcieńczalne.
Poza niewątpliwą różnicą dla płuc lakierników, farby wodne posiadają inne charakterystyki dotyczące samej powierzchni i jej przygotowania w stosunku do innych farb i lakierów. Szczegóły chemiczno-techniczne na pewno przybliżą Państwu opiekujący się Wami dostawcy farb, a w niniejszym artykule skupię się tylko na aspektach mechaniki aplikacji.
Problemy zaczynają się, gdy chcemy zacząć natryskiwać farbę wodną dotychczas posiadanym sprzętem. Pompy tłokowe, które świetnie nadawały się do lepkości materiałów na poziomie 20,30 czy nawet 90 sek zaczynają mieć ogromne problemy z zassaniem farby wodnej. Dzieje się tak dlatego, że lepkość farby to tak naprawdę opór, jaki stawia ona próbom przepchnięcia lub zassania jej przez wąskie węże. Opór ten wzrasta wraz ze wzrostem wydajności przepływu, czyli np. w przypadku zmiany dyszy na większą. Wzrost tego oporu jest w potędze 2, więc zmiana dyszy na taką dającą dwa razy więcej wydatku farby, powoduje zwiększenie strat ciśnienia w wężach 4-krotnie. Kolejnym aspektem znacznie wpływającym na spadki ciśnienia jest średnica wewnętrzna węży i ich długość. Dla przykładu, przy lepkości farby 1000 [mPa*s], przepływie farby na poziomie 1 [l/min] i długości węża 7,5 [m] spadek ciśnienia w wężu o średnicy wew. 10 [mm] wynosi tylko 5 [bar], ale w wężu o średnicy wew. 5 [mm] wynosi już 80 [bar]. Oczywiście takie kalkulacje są wykonywane przy doborze sprzętu lakierniczego i uwzględniają wszystkie parametry zarówno farby, jak i sprzętu, jednak jak widać na powyższych przykładach, przy wyższej lepkości stosowanej farby każdy błąd popełniony w obliczeniach wzrasta wielokrotnie w stosunku do farb o lepkościach 20-30 sek.
Komentarze (0)