Artykuły branżowe

- temperatur

- czasów przebywania w określonej temperaturze

Podpełznięcia korozji w komorze solnej.

Temperatura suszenia po myciu praktycznie nie powinna przekraczać 120 stopni C. Temperatura i czas wypalania powłok zależą od rodzaju stosowanej farby, masy wsadu pieca, grubości ścianek malowanych detali. Są określone w wytycznych technologicznych na podstawie kart technicznych farb oraz prób praktycznych, przy czym pamiętać należy, że czas przebywania dotyczy zadanej temperatury wygrzewania i uzyskanej przez wypalany przedmiot. W procesie nakładania farb kontroli podlegają parametry określone i dobrane optymalnie dla danej metody malowania i danego rodzaju detali. O ile przy malowaniu automatycznym są one niejako poza strefą oddziaływania obsługi, to przy malowaniu ręcznym zależą generalnie od operatorów. Należy tutaj podkreślić, że zawyżanie przez niektórych z nich parametrów malowania jest nieekonomiczne – nie tylko nie zwiększa wydajności, ale powoduje zwiększenie zużycia farby i źle wpływa na jakość wymalowań.

Opisane do tego momentu pomiary, obserwacje i kontrole dotyczyły działań mających charakter bieżący i zapobiegawczy. Istnieje cały szereg cech jakościowych, których oceny można dokonać dopiero w czasie przyszłym, tj. po wykonaniu operacji malowania. Do takich należy grubość powłok, których pomiar prowadzony jest przy użyciu specjalnych przyrządów zwanych grubościomierzami lub ultrametrami. Kolejne to: kolor (barwa) i wybłyszczenie (połysk) uzyskanej powłoki. Oceny tych cech we własnym zakresie dokonuje się najczęściej metodą optyczną poprzez porównanie z wzorcami. Zachowane muszą być tutaj oczywiście odpowiednie warunki określone w przedmiotowych normach (patrz wykaz na końcu opracowania). Dokładniejsze oceny barwy i połysku uzyskuje się stosując odpowiednie urządzenia pomiarowe. Jakość uzyskanych powłok malarskich ocenia się również stosując cały szereg testów, których opis zawierają poszczególne normy ISO. Jakość przygotowania powierzchni oraz nałożonej powłoki ocenić można na podstawie danych wynikających z zastosowanych metod: siatki nacięć (ang. cross-cut test) i próby odrywania. Są to metody kontroli przyczepności (adhezji). Test polega na wykonaniu na badanej, pomalowanej powierzchni specjalnym nożem krążkowym siatki nacięć i przyklejenie na niej taśmy samoprzylepnej. Po oderwaniu taśmy klasyfikuje się w skali (0-5) wygląd powierzchni, a tym samym stopień przyczepności poprzez porównanie z ilustracjami z normy. W praktyce zachodzi niekiedy potrzeba sprawdzenia norm zużycia farby – jej wydajności. Sytuacja taka może wystąpić w celu sprawdzenia stanu istniejącego lub np. w wyniku zamiaru zmiany dostawcy (producenta) farb. W przypadku automatycznego nakładania farb przeprowadza się test w oparciu o proponowane parametry i porównuje ze sobą efekty dotychczasowe i uzyskiwane obecnie. Porównaniu podlegają: kolor, połysk, grubość powłoki, przyczepność - muszą być takie same - oraz czasy malowania i zużycie, które przy znanych cenach farb pozwolą na porównania ekonomiczne.