W codziennej pracy malarni bardzo istotnymi są: ciągły monitoring procesów, wykrywanie bieżących nieprawidłowości i ich usuwanie poprzez wprowadzanie natychmiastowych korekt. W praktyce prowadzi się pomiary i obserwację parametrów pracy urządzeń: do przygotowania powierzchni, kabin, aplikacji, suszarek i pieców oraz instalacji pomocniczych.
W przypadku malowania ręcznego istotne jest, aby próby były przeprowadzone dla obu farb na tych samych urządzeniach, przez tego samego malarza, w tym samym dniu. Jeżeli docelowo mają być stosowane równolegle farby tego samego rodzaju, ale większej ilości producentów, należy sprawdzić również ich reakcje na wzajemne mieszanie się (aby uniknąć kosztownego czyszczenia urządzeń).
Istotnymi cechami charakteryzującymi jakość uzyskanej powłoki i jej przydatność do określonych, nie tylko dekoracyjnych, celów są jej własności mechaniczne. W celu ich sprawdzenia przewidziane są testy:
- test na zginanie (na trzpieniu cylindrycznym, stożkowym)
- test tłoczności
- test odporności na uderzenia
Badania te wymagają zastosowania specjalnych urządzeń. Poza tym przeprowadzane są okresowo np. podczas uruchamiania nowych malarni, doborze farby lub jej zmianie, w przypadku istotnych zmian w technologii lub w urządzeniach. Dlatego też zaleca się ich wykonywanie w specjalistycznych laboratoriach. W ramach współpracy wykona je na pewno dostawca lub producent farb. Podobna sytuacja jest w przypadku konieczności przeprowadzenia testów tzw. pogodowych, które przeprowadzić może producent preparatów chemicznych. Polegają one na obserwacji wykonanych w warunkach produkcyjnych próbek poddanych następnie wpływowi zasymulowanych, przyspieszonych warunków środowiskowych, które mogą wystąpić w czasie normalnej pracy wymalowań.
- test w komorze solnej (ang. salt spray chaber)
- test w komorze wilgotnościowej (ang. humidity chaber)
- oraz tzw. komora słoneczna lub starzenia UV (ang. solar box)
Często przeprowadzanym testem jest pierwszy z wymienionych. Komora solna to wytworzone sztucznie środowisko o wilgotności 100% oraz temperaturze ok. 35 stopni C. Umieszczone w niej próbki spryskiwane są nieustannie solanką o określonym np. 5-proc. stężeniu. Na powierzchniach pomalowanych próbek wykonane są zarysowania o głębokości sięgającej podłoża. Wytworzone solne środowisko i wilgoć powoduje, że miejsca zarysowane stają się źródłami korozji, która ma tendencję podpełzania pod powłokę malarską, tj. w kierunku prostopadłym do nacięć. Miarą, parametrem określającym własności antykorozyjne próbki jest szerokość pasa podpełznięcia (w mm) zmierzona po określonym czasie działania solanki (w godz.) na próbkę w komorze. Odporność na tego typu oddziaływanie środowiska bada dużo firm z branż: mebli metalowych, artykułów gospodarstwa domowego, transportu – ogólnie tam, gdzie może wystąpić zjawisko korozji w skali niepożądanej. Wielkości graniczne odporności zależne są od branży i wahają się w granicach 1-5 mm i czasie ekspozycji 120-1000 godzin.
Komentarze (0)