Artykuły branżowe

Fot. 5. Profilogramy stali kwasoodpornej po czyszczeniu kulkami ceramicznymi i szklanymi [1].

W porównaniu do szkła lub stali, ceramiczne ziarna okrągłe zużywają o wiele mniej ścierniwa i energii. Dla danego rodzaju śrutu i średniej wielkości D warunki obróbki działają bezpośrednio na jego średnią prędkość w momencie uderzenia V. Mamy korelowanie intensywności Almena „Ia” zależnie od wielkości kulek D w μm i prędkości doświadczalnej V w m/s według następującego wzoru: Ia = a • Dm Vn gdzie a, m, n to stałe współczynniki w zależności od typu ścierniwa, przy obróbce pod kątem 900. Znacznie mniejszą skłonność do marnowania energii na rozbicie mają kulki ceramiczne [4].

Tablica 2. Chropowatość stali nierdzewnej Ra w µm po obróbce kulkami ceramicznymi [1].

Wysoka stabilność wymiarowa kulek ceramicznych w czasie powoduje wysoką ich przydatność w operacjach ujednolicania wyglądu powierzchni obrabianej. Wysoką trwałość kulek ceramicznych, w porównaniu z kulkami szklanymi o tych samych wymiarach początkowych, po 20 cyklach pracy w tych samych warunkach i parametrach pracy ukazuje wykres nr 2, gdzie parametr „r” - pokazuje stosunek ilości wybrakowanych kulek szklanych do ilości rozbitych kulek ceramicznych. Dzięki zachowaniu okrągłego kształtu kulek uzyskuje się łagodniejszy profil chropowatości na stali kwasoodpornej i o połowę mniejszą chropowatość niż podczas stosowania kulek szklanych, co jest szczególnie cenne przy czyszczeniu stali nierdzewnej niepodlegającej malowaniu. Powierzchnia stali nierdzewnej oczyszczona kulkami ceramicznymi jest jednocześnie bardziej błyszcząca. Omawiane profilogramy pokazane są na fotografii 5.

Chropowatość stali kwasoodpornej po obróbce różnej wielkości kulek ceramicznych i różnych ciśnień sprężonego powietrza pokazuje tabela 2.

Podczas spawania stali nierdzewnej, oprócz przebarwień okołospawowych, powstają też powierzchniowe i wewnętrzne naprężenia rozciągające powstałe na skutek szoku termicznego w okolicy spawów, które nie tylko obniżają wytrzymałość zmęczeniową, ale powodują też powstawanie powierzchniowych pęknięć, przyśpieszanych naprężeniami oddziałującymi obciążeniami mechanicznymi na konstrukcję, stając się początkiem korozji międzykrystalicznej, która prowadzi do całkowitego zniszczenia stali nierdzewnej w okolicach spawów. Stosowana tak często operacja szlifowania spoin i powierzchni sąsiadujących może doprowadzić do przypaleń i dalszego wzrostu naprężeń około-spawowych. Należy więc konstrukcję spawaną ze stali kwasoodpornej i nierdzewnej poddać procesowi utwardzania powierzchniowego w celu usunięcia naprężeń rozciągających. Można ten cel osiągnąć drogą: