Właściwości powłok - kryteria doboru
Do ochrony stali w warunkach atmosferycznych zaleca się na ogół powłoki cynkowe i aluminiowe; mogą one znaleźć zastosowanie również do ochrony konstrukcji eksploatowanych w wodzie słodkiej, słonawej i morskiej. Druty do gazowego i łukowego metalizowania natryskowego winny spełniać wymagania PN-M-69412:1973. Należy stosować cynk o czystości 99,99 wg PN-H-82200 a aluminium o czystości 99,5 wg PN-H-8216041:1979. W atmosferze o niskiej agresywności korozyjnej dobrą ochronę może zapewnić powłoka cynkowa już o grubości 25 µm, natomiast najniższa zalecana grubość powłoki aluminiowej wynosi 75 µm. Taka różnica wynika z faktu, że cynk, będąc metalem bardziej elektroujemnym niż aluminium, zapewnia ochronę katodową stali nawet w przypadkach niewielkich nieciągłości powłoki.
powłok aluminiowych
- odporność na wysokie temperatury
- niska masa
- doskonała odporność na warunki morskie
- łatwość formowania warstewki tlenkowej, co obniża przepuszczalność powłoki
- ochrona przed korozją
powłok cynkowych
- doskonała ochrona katodowa
- bardzo dobra odporność na czynniki mechaniczne
- trwałość uzależniona od grubości (wyłączając uszczelnienie)
- stosowana jako warstwa przeciwkorozyjna
Powłoka aluminiowa odporna jest na rozcieńczone kwasy od pH 3,5; bardzo rozcieńczone kwasy azotowy i siarkowy tylko w nieznacznym stopniu na nią oddziałują, natomiast powłoka cynkowa – przeciwnie. Nie jest odporna na większość ograniczonych i nieograniczonych kwasów – generalnie może ona być stosowana do środowisk o pH od 6 do 12. Powłoka cynkowa bardziej odporna jest na wodę twardą niż miękką, czy też podgrzaną do temperatury powyżej 24ºC niezależnie od twardości. W wodzie o temperaturze powyżej 70ºC następuje inwersja biegunów.
Podstawowe parametry procesu technologicznego
- Przygotowanie powierzchni
Konstrukcja przeznaczona do metalizowania powinna być tak zaprojektowana, aby zapewniała swobodny dostęp do pokrywanej powierzchni i umożliwiać pracę urządzeń do czyszczenia i natryskiwania powłok. Wszystkie spoiny winny być zeszlifowane w pasie o szerokości ok. 20 mm od środka szwa spawalniczego, gdyż w rejonie tym znacznie wzrasta twardość stali, szczególnie gatunków o podwyższonych własnościach wytrzymałościowych (np. 18G2A), co stwarza określone trudności w uzyskaniu wymaganej chropowatości.
Należy usunąć wszystkie odpryski spawalnicze, zadziory, łuski i nierówności odlewnicze. Wżery i wgłębienia o głębokości powyżej 2 mm i średnicy poniżej 5 mm winny być napawane i zeszlifowane. Należy używać wyłącznie spoin ciągłych. Wszystkie ostre krawędzie winny być sfazowane bądź zaokrąglone promieniem nie mniejszym niż 2 mm.
Komentarze (0)