Wpływ chropowatości ściany dyszy na prędkość cząstki ściernej
Gładka powierzchnia ściany powoduje wyższe prędkości wyjścia cząstek. Przy ciśnieniu p = 0,06 MPa z gładkiej dyszy prostej prędkość wynosi 100 m/s, a przy chropowatości (Ra = 0,25?m) 85 m /s, przy chropowatości (Ra = 0,94 ?m) prędkość cząstki wyniosła tylko 65 m/s. Wyniki te zostały przypisane efektowi odbijania się ścierniwa od ścianek wewnętrznych dyszy. W miarę wzrostu chropowatości ścian, kąt odbicia ma tendencję wzrostu, co prowadzi do mniejszej odległości pomiędzy kolejnymi punktami uderzenia strumienia o jej ściany wzdłuż dyszy. Rozprzestrzenianie rozrzutu prędkości wyjścia cząstek ściernych z dyszy następuje przy zwiększaniu się chropowatości ścian. Uetz i Gommel wykonali badania wzrostu temperatury w strefach styku blach uderzanych stalowym śrutem okrągłym. Zmierzono na powierzchni podłoża temperaturę 380°C w strefie kontaktu, a wzrastała ona wraz ze wzrostem prędkości uderzenia i zmniejszeniem średnicy śrutu. Zarówno wzrost ciepła i temperatury są silnie powiązane z miejscowymi odkształceniami plastycznymi materiału podłoża. Gillstrom i Jarl wyrzucali śrut cięty z drutów stalowych przez koła rzutowe (DP = 420-710 ?m) i mierzyli temperatury podłoża jako funkcję przepływu masowego śrutu i zmierzono wzrost temperatury do 75°C, co stanowi około 33% energii kinetycznej dostarczonej przez śrut. Wpływ prędkości cząstek i stosunek twardości cząstek ścierniwa i lakierowanej powierzchni obrabianej na ładunki napięcia powierzchniowego badali Uetz i Gommel. Była ona atakowana przez cząsteczki granitu przy prędkościach pomiędzy Vp = 47 i 78 m/s. Osiągnięto temperaturę 200°C, na tyle wysoką, że osiągnięto temperaturę zeszklenia powłok lakierowych. Proces ładowania był znacznie bardziej intensywny, jeśli stosunek twardości uderzającej cząstki do twardości powierzchni obrabianej był wysoki. Często obserwuje się formowanie iskry na bardziej elektrododatnich materiałach podłoża. Energia absorbowana jest w tym procesie również w postaci emisji światła cząstek ściernych rozbitych podczas uderzania, nie można jednak ująć tego ilościowo.
Efekty tarcia
Składowa pozioma energii jest zaangażowana w proces erozji, chropowacenia i tarcia w wyniku oddziaływaniu pomiędzy docelową powierzchnią i powierzchnią ścierniwa. Współczynnik tarcia jest stosunkiem siły tarcia i siły prostopadłego nacisku na powierzchnię. Przy niskich prędkościach uderzenia (Vp = 20 m / s) stwierdzono, że współczynnik tarcia zmniejszał się wraz ze wzrostem wpływu kąta wobec materiałów wulkanizowanych. W przypadku polimerów natomiast znaleziono maksymalne wartości współczynnika tarcia między ?F = 0,2 i 0,35 pod niskimi kątami (oddziaływania ? = 30 i 40°), gdy cząstki były kulkami stalowymi o średnicy d = 2 mm. Współczynnik tarcia zmniejsza się wraz ze wzrostem prędkości zderzenia.
