Identyfikacja oraz rejestracja NMP
Kilka lat temu taka sama klasyfikacja spotkała również NMP wraz z wprowadzeniem nowego oznakowania ze względu na przewrót w europejskich przepisach prawnych w obszarze chemikaliów (wdrożenie REACH i GHS), które były wielokrotnie przekładane, aż ostatecznie z sukcesem wprowadzone w 2010 roku. W międzyczasie NMP znalazł się nawet jako SVHC ("wzbudzający szczególne obawy") na liście Europejskiej Agencji Chemikaliów ECHA. Rozporządzenie REACH stanowi, że substancje te mogą być przedmiotem procedury udzielania zezwoleń. W związku z ograniczeniami nałożonymi na użytkowania są możliwe zakazy dla konkretnych zastosowań. W celu podkręcenia spirali zmian, kilka lat temu była propagowana informacja, że NMP jest ściśle powiązane z NEP (N-etylo-2-pirolidon), jako działająca szkodliwie na rozrodczość nieszkodliwa alternatywa.
Alternatywy dla NMP
Wraz z wprowadzeniem regulacji VOC znaleziono np. tak zwane wysokotemperaturowe środki do usuwania farb, które zostały stworzone w oparciu o bardzo wysokie temperatury wrzenia eterów glikolowych w połączeniu z alkalicznymi środkami, co zwróciło na nie uwagę. Ich temperatura robocza jest wyższa niż 100°C, czyli znacznie powyżej temperatury zapłonu NMP, tak że samo przez się jest zabronione stosowanie tych produktów. Wysoka temperatura robocza, wynikająca z wielkości cząsteczek, daje w rezultacie gorszą rozpuszczalność wysoko wrzących rozpuszczalników.
Mimo że w zakładach produkcyjnych wymagane są pewne zmiany techniczne istniejących systemów (np. przekształcenie systemu do ogrzewania kąpieli), co powoduje większe zapotrzebowanie na energię, to efektem wyższych temperatur są techniczne korzyści w procesie usuwania powłok lakierniczych.
Niektóre systemy lakiernicze, takie jak KTL, w temperaturze powyżej 100°C (przykładowo za pomocą środka Controx E 166 firmy Kluthe) znacznie szybciej ulegają destrukcji i natychmiast odchodzą od powierzchni metalowej w postaci rozpuszczonej, podczas gdy używane odlakierowywacze zawierające MNP w temperaturze tylko do 80°C powodują najpierw oderwanie powłoki lakieru w formie płatów i dopiero po długim czasie ulega ona rozkładowi w medium odlakierowującym. To często prowadzi do problemów w procesie odlakierowania lub podczas oczyszczania wtórnego części powodowanych przez przylegające do metalu zastygnięte strzępy lakieru (rys. 3).
Komentarze (0)