Głównymi surowcami do produkcji materiałów ściernych dla przemysłu drzewnego są korund i węglik krzemu.
a) korund - tlenek aluminium - Al2 O3
Jest odporny na pracę uderzeniową, dzięki czemu znalazł szerokie zastosowanie w produkcji materiałów nasypowych.
b) węglik krzemu - SiC
Posiada największą twardość spośród konwencjonalnych środków ściernych. Węglik krzemu jest bardziej kruchy w porównaniu z korundem, ale daje lepszą jakość powierzchni.
Nasyp charakteryzuje się granulacją warunkowaną wielkością ziarna. Powszechnie stosowane są granulacje wg norm FEPA, oznaczane literą P w zakresie P16 ÷ P2500. W praktyce w procesie przygotowania powierzchni drewna do lakierowania stosuje się granulacje od P40 (kalibracja klejonki) aż po granulację P240 dla ostatecznego szlifowania (wycięcia włókien) przed nałożeniem pierwszej warstwy materiału wykańczającego. Ze względu na stopień zagęszczenia ziarna materiały nasypowe dzielimy na: zamknięte, półotwarte i otwarte.
Kryzys i bardzo duża konkurencja na rynku materiałów ściernych doprowadziły do niekorzystnej tendencji stosowania jednego rodzaju materiału ściernego do szlifowania wszystkich materiałów drzewnych. Konfigurowanie technologii szlifowania poprzez aspekt „ceny” jest najdroższym możliwym rozwiązaniem i z reguły kończy się dużymi nakładami bezpośrednio w procesie produkcyjnym. Szlifowanie gatunków liściastych wymaga zupełnie innych materiałów niż szlifowanie gatunków iglastych, gdzie zawartość żywicy jest jednym z podstawowych parametrów decydujących o doborze materiału ściernego. Zasadniczym celem szlifowania jest usunięcie materiału poprzez jego „wycięcie” a nie ściskanie powierzchni i w efekcie zagniatanie włókien. Przykładowo, zastosowanie gęstego nasypu do obróbki sosny da chwilową bardzo dobrą jakość powierzchni, lecz w efekcie następuje bardzo szybkie zatykanie się nasypu pyłem drzewnym, które prowadzi do obniżenia gładkości, zwiększenia temperatury szlifowania, zwiększenia oporów szlifowania a w konsekwencji do przyspieszonego zużycia taśmy ściernej. Z kolei zastosowanie rozrzedzonego nasypu z błyszczącą żywicą wierzchnią do szlifowania twardych gatunków skutkuje bardzo dużymi oporami szlifowania. Włókna nie są wycinane, lecz spłaszczane i rozrywane. W efekcie podczas procesu lakierowania nawet niewielkie ilości wilgoci powodują pęcznienie włókien a powierzchnia staje się bardziej szorstka i zamszowata. Jednym z czynników, który zapobiega efektowi zagniatania włókien jest szlifowanie z kierunkiem biegu taśmy przeciwbieżnie do posuwu elementu. PolishStyl, jako dostawca kompleksowej technologii szlifowania, ma odpowiednie zaplecze techniczne i wiedzę popartą dużym doświadczeniem zdobytym w warunkach produkcyjnych. Takie połączenie wiedzy z dostępem do najbardziej zaawansowanych materiałów ściernych (jesteśmy dystrybutorem trzech niezależnych marek materiałów ściernych) pozwala sprostać nawet najtrudniejszym wyzwaniom produkcyjnym. Jako dostawca technologii staramy się przekazywać swoją wiedzę naszym klientom, dzięki czemu nie popełniają oni kosztownych błędów w procesie szlifowania. Poniżej prezentujemy najważniejsze parametry, które należy wziąć pod uwagę w procesie szlifowania: prędkości taśmy ściernej, naddatki na szlifowanie, odpowiedni dobór granulacji, ciśnienia naciągu taśmy i nacisku trzewików, sprawność instalacji odciągowej itd. Optymalne naddatki na szlifowanie gwarantują zacieranie rysy po granulacji poprzedzającej. Podstawowy błąd z jakim się spotykamy to bardzo mocne obciążenia i próby szlifowania zasadniczego taśmami o wysokiej granulacji rzędu P150, P180. Tymczasem taśmy te służą do delikatnego szlifowania końcowego w celu wycięcia wystających włókiem i uzyskania odpowiedniej chropowatości. Zalecane naddatki na szlifowanie przedstawia tabela 1. Ideałem jest jeśli w procesie szlifowania konfiguracja maszyny pozwala na zastosowanie każdej z granulacji, np. od P80 do P180 (5 granulacji). Jeśli nie mamy takiej możliwości, dopuszczalny jest przeskok o jedną granulację, np. P80, P120, P150.
Komentarze (0)