Rys. 7. Zasada pomiaru grubości przy użyciu ultradźwięków (a, b, c - powłoki wykonane z różnych farb; s - materiał podłoża; N - wysłany sygnał; R1, R2, R3 - sygnały odbite na granicy różniących się od siebie materiałów).
Metoda 10
Coraz popularniejsza staje się metoda pomiaru grubości powłok przy pomocy ultradźwięków. Pozwala ona na rozróżnienie niektórych rodzajów warstw bez uszkadzania powłok (porównaj z metodą 6B). Wszystkie pomiary grubości powłok przy użyciu mierników ultradźwiękowych polegają na pomiarze czasu przejścia fali emitowanej przez głowicę pomiarową stykająca się z powierzchnią poprzez cienką warstwę naniesionego żelu. Wyemitowana fala wędruje poprzez powłokę aż do momentu napotkania materiału o innej gęstości, może to być podłoże lub inna powłoka. Drgania zostają częściowo odbite i jako fala powrotna zarejestrowane przez głowicę pomiarową (rys. 7). Miernik jest tak skonstruowany, że rejestruje jedynie najsilniejsze sygnały i przelicza je na grubości powłok odczytywanych na wyświetlaczu miernika. Słabsze echa fali odbiciowej są ignorowane.
Poznaliśmy najważniejsze metody pomiarowe i stosowane w nich przyrządy, ale zostaje jeszcze sprawa wykonywania pomiarów i interpretacji ich wyników. Najwięcej informacji na ten temat znajdziemy w normie PN-EN ISO 12944-5 i w normie PN-EN ISO 19840, na którą powołuje się pierwsza z wymienionych norm. Na początek kilka definicji:
Grubość suchej powłoki (DFT, GPS) - grubość powłoki pozostałej na powierzchni po utwardzeniu/usieciowaniu.
Nominalna grubość suchej powłoki (NDFT) - grubość suchej powłoki określona dla każdej warstwy lub całego systemu malarskiego.
Maksymalna grubość suchej powłoki - największa dopuszczalna grubość suchej powłoki, powyżej której mogą ulec pogorszeniu właściwości użytkowe powłoki lub systemu malarskiego.
- średnia arytmetyczna wszystkich pojedynczych grubości suchej powłoki powinna być równa lub większa od nominalnej grubości suchej powłoki (NDFT);
Komentarze (1)