Artykuły branżowe

Uniwersytet Ostwestfalen-Lippe przeprowadził badania nt. oceny jakości powierzchni mebli na wysoki połysk

Powierzchnie na wysoki połysk nadają meblom ekskluzywnego wyglądu, przez co cieszą się wśród klientów rosnącą popularnością. Dla technologii powlekania stanowią jednak pewne wyzwanie. Po pierwsze, jej wytwarzanie charakteryzuje się relatywnie wysokim współczynnikiem braków. Po drugie, problemy występują przy zapewnieniu jakości, ponieważ ocena powierzchni o wysokim połysku jest w dużym stopniu subiektywna i trudna do wykonania przy użyciu obiektywnych pomiarów. Przy subiektywnej ocenie dochodzą jeszcze zewnętrzne czynniki, takie jak kąt padania oraz kolor światła, doświadczenie osoby przeprowadzającej badanie, jej zdolności oraz forma dnia. Analizy pomiarowe są wprawdzie obiektywne, obecnie ograniczają się jednak do pomiarów stopnia połysku oraz barwy.

Celem projektu, który został przeprowadzony na uniwersytecie Ostwestfalen-Lippe pod kierownictwem prof. Adriana Riegela oraz sfinansowany przez niemieckie ministerstwo badań i kształcenia (z niem. BMBF), było zatem zdefiniowanie cech jakościowych oraz stworzenie systematyk do oceny tej jakości. Zbadane zostały kryteria do metodycznych kontroli sensomotorycznych oraz użycie technik pomiarowych. Ponieważ ogólne wrażenie powierzchni o wysokim połysku zależy od wielu czynników, w pierwszej kolejności należało zebrać wszystkie cechy i odseparować je od siebie.

Do przetestowanych metod pomiarowych należała m.in. projekcja wzoru na powierzchnię.

Fot. Uniwersytet OWL

Cechy jakościowe: barwa, połysk i topografia

Cechy jakościowe zostały podzielone na trzy grupy: barwa, połysk i topografia. Do aspektu barwy należą chromatyczność (odcień i nasycenie barwy), intensywność zabarwienia (jasność i saturacja), jak również reemisja, absorpcja oraz odbicie koloru. Przy połysku chodzi tylko o jego stopień, natomiast w obszarze topografii za kryteriami faktura i struktura kryje się szereg cech. Zaliczają się do tej grupy na przykład ślady obróbki szlifierskiej, "fale" po obróbce skrawaniem i znaczniki po polerowaniu oraz cechy uwarunkowane lakierem i jego aplikacją, takie jak mętnienie, współczynnik załamania oraz skórka pomarańczowa.

Gdy te cechy są zidentyfikowane, muszą zostać zdefiniowane. - Tutaj istotną rolę odgrywa również subiektywny obserwator - wyjaśnia pracownik Kerstin Dekomien. - Jak postrzega on zdefiniowane cechy? Tu pojawia się pytanie: Na jakich właściwościach fizycznych opiera się dane wrażenie? Z odpowiedzi można potem wywnioskować czy (i w jaki sposób) te cechy są mierzalne.