Artykuły branżowe

Tabela 1. Techniki BAT dla ograniczania emisji LZO i substancji nieorganicznych z gazów odpadowych wg (praca zespołowa na zamówienie Ministerstwa Środowiska, 2005)..

Jak wynika z tabeli 1, koszty ruchowe dla instalacji wykorzystującej procesy bioeliminacji są znacznie niższe od proponowanych klasycznych. Ze wstępnych szacunków wynika, że koszty prowadzenia procesu z wykorzystaniem procesu bioeliminacji są nawet 8-krotnie niższe od proponowanych kosztów instalacji spalania czy spalania katalitycznego. Warto w tym miejscu wspomnieć, iż na koszt prowadzenia procesu spalania katalitycznego składa się również koszt wymiany katalizatora (np. Pt), który stanowi znaczną część kwoty instalacji i kosztów jej użytkowania. Zaletą stosowania metod biologicznego usuwania LZO, w porównaniu z metodami klasycznymi, jest relatywnie niski nakład inwestycyjny i bardzo niskie koszty eksploatacyjne prowadzonego procesu (funkcjonowanie przy temperaturze otoczenia i ciśnieniu atmosferycznym) i wiążące się z tym niższe zużycie energii. Czynnikiem decydującym o popularności biologicznych metod oczyszczania gazu jest również ich relatywnie niski koszt.

Reklama

Rys. 2. Porównanie różnych technik oczyszczania gazów odlotowych jako funkcja wielkości przepływu i stężenia zanieczyszczeń.

Typy instalacji do biologicznego usuwania LZO

W ostatniej dekadzie biologiczna degradacja lotnych związków organicznych emitowanych do atmosfery stała się alternatywą dla wielu fizycznych i fizykochemicznych metod oczyszczania powietrza. W praktyce biologiczne oczyszczanie gazów jest realizowane głównie w trzech typach instalacji, którymi są: biofiltry, bioskrubery i biofiltry z warstwą nawadnianą zwane bioreaktorami trójfazowymi. Wypełnieniem biofiltra jest materiał organiczny (kora, torf, kompost), natomiast złożem w bioreaktorach trójfazowych jest materiał obojętny (szkło, ceramika, plastik). W biofiltrach nawilżane gazy odlotowe przepuszczane są przez złoże stałe, na którym rozwinięty jest biofilm, a znajdujące się w nim mikroorganizmy degradują zanieczyszczenia organiczne zawarte w oczyszczanym powietrzu. Wadą biofiltrów jest występująca z czasem niehomogeniczność złoża, zakwaszanie (H2SO4, HCl) i zbijanie się materiału filtracyjnego. W bioskruberach zanieczyszczenia z gazów odlotowych są absorbowane w cieczy, w której rozproszone są mikroorganizmy, natomiast biologiczna degradacja zanieczyszczeń cieczy przebiega w osobnym zbiorniku. Absorpcja i regeneracja zachodzi zatem w dwóch oddzielnych reaktorach.